Ένας ανοϊκός ασθενής αναρωτιέται… Τελικά ποιός ξεχνάει περισσότερο;

Της Ελένης Μπόφου, Κοινωνική Λειτουργός MSc

Όταν…

Δυσκολεύομαι να εκφραστώ ή τα λεγόμενά μου δεν βγάζουν νόημα - Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι μου λες - Δεν είμαι σε θέση να σου πω αυτό που νιώθω για σένα - Ξεχνάω κάποια σημαντικά γεγονότα που έχουν συμβεί - Δεν θυμάμαι που έβαλα την ταυτότητα ή την οδοντοστοιχία μου - Δεν μπορώ να γράψω ή να διαβάσω - Η συμπεριφορά μου αλλάζει και είναι κάποιες φορές ανάρμοστη - Δεν αναγνωρίζω μερικές φορές ποιος είσαι

Τότε εσύ…

Μου δίνεις διαρκώς εντολές και με μαλώνεις - Μου μιλάς για όλα αυτά που δεν μπορώ πια να κάνω - Τσεκάρεις συνεχώς τη μνήμη μου με ερωτήσεις - Μιλάς μπροστά μου σα να μην υπάρχω - Θυμώνεις, χάνεις την ψυχραιμία σου και μου μιλάς τόσο υπεροπτικά - Καταλήγεις να διαφωνείς σε όλα μαζί μου

Εγώ όμως θα ήθελα…

Να μου δίνεις χρόνο για να εκφραστώ - Να μου μιλάς ήρεμα, για ένα θέμα τη φορά με απλές λέξεις και προτάσεις - Να με αγγίζεις στοργικά γιατί τα συναισθήματά σου τα αντιλαμβάνομαι καλύτερα από τις λέξεις - Να συναντιόμαστε τακτικά σε ένα ήσυχο περιβάλλον χωρίς θορύβους που αποσπούν την προσοχή μου – Να μου κρατάς το χέρι αφού έτσι με κάνεις να νοιώθω ασφαλής και σε προσέχω ευκολότερα – Να ανακαλύψεις την αγαπημένη μου κρυψώνα και να κρατάς και εσύ αντίγραφα από σημαντικά έγγραφα ή αντικείμενα - Να με παροτρύνεις να κάνω πράγματα που τα καταφέρνω και να μου δίνεις την επιβράβευση που τόσο πολύ έχω ανάγκη. Το ίδιο άλλωστε έκανα και εγώ όταν ήσουν παιδί – Να αντιμετωπίζεις τις ασυναρτησίες μου με χιούμορ, χωρίς όμως να με κοροϊδεύεις – Να θυμάσαι πάντα ότι μπορεί με το χρόνο να ξεχνάω όλο και συχνότερα το ποιος είσαι, αλλά ποτέ δεν ξεχνάω το πόσο σε αγαπάω

Εσύ το θυμάσαι;