Η άσκηση σε παιδιά με Αυτισμό

O όρος αυτισμός προέρχεται από την λέξη εαυτός, και περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικανό παιδοψυχίατρο L. Kanner το 1943. Πρόκειται για μία αναπτυξιακή διαταραχή του εγκεφάλου, ενώ η αιτία της εν λόγω κατάστασης παραμένει άγνωστη έως και σήμερα, αν και έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες για τα πιθανά αίτια. Η επιστημονική κοινότητα, διερευνά κυρίως βιολογικούς, νευρολογικούς, και κληρονομικούς παράγοντες, επειδή η έναρξη της διαταραχής είναι αρκετά πρώιμη.

Όταν μιλάμε για τον αυτισμό, αναφερόμαστε σε ένα φάσμα, γιατί τόσο το είδος όσο και η ένταση των συμπτωμάτων των ατόμων αυτών, ποικίλουν. Το Φάσμα των Αυτιστικών Διαταραχών (ΦΑΔ), είναι ένας όρος – ομπρέλα, των αναπτυξιακών διαταραχών που επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο το άτομο αντιλαμβάνεται τις διάφορες καταστάσεις που το περιβάλλουν, ενώ δεν επηρεάζει καθόλου την εξωτερική εμφάνιση του ατόμου.

Το φάσμα κυμαίνεται από τα ανώτερα νοητικά επίπεδα (σύνδρομο Asperger) έως τις βαρύτερες μορφές (σύνδρομο Κanner – κλασσικός αυτισμός). Υπάρχουν όμως, κάποια κοινά χαρακτηριστικά των ατόμων με αυτισμό όπως, δυσκολίες στις κοινωνικές σχέσεις, άρση κοινωνικών αναστολών, δυσκολίες στην λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, δυσκολίες σε οποιαδήποτε αλλαγή της ρουτίνας, δεν χρησιμοποιούν σχεδόν ποτέ τη βλεμματική επαφή, συνδέονται πάρα πολύ με κάποια αντικείμενα, και έχουν μειωμένο ενδιαφέρον για παιχνίδι, που συνήθως εμφανίζεται στα 3 πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.

Η σωματική άσκηση, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπευτικής προσέγγισης των ατόμων με αυτισμό. Προφανώς τα οφέλη της άσκησης, είναι ίδια με αυτά που ισχύουν σε όλους τους ανθρώπους, και τα έχουμε αναφέρει επανειλημμένως. Επιβάλλεται ωστόσο, ένας σωστός σχεδιασμός της θεραπευτικής παρέμβασης, διότι τα παιδιά με αυτισμό θέλουν λεπτή μεταχείρηση.

Τα κριτήρια που λαμβάνουμε υπόψη, είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή προτιμήσεις του κάθε παιδιού, το είδος του φάσματος, καθώς και το επίπεδο των νοητικών ή κινητικών του ικανοτήτων. Γενικά, τα άτομα με αυτισμό, δείχνουν να λειτουργούν καλύτερα σε δομημένα πλαίσια, ανεξαρτήτως ατομικού και ομαδικού αθλήματος ή της άσκησης που καλούνται να συμμετάσχουν.

Παρατηρούμε ότι μετά από μια μέτρια αερόβια δραστηριότητα, παρουσιάζουν εκτός από τα σωματικά οφέλη, αύξηση της προσοχής, θετικά αποτελέσματα συμπεριφοράς, και βεβαίως βελτίωση στις κοινωνικές συναναστροφές τους. Να τονίσουμε επίσης, ότι η άσκηση σε παιδιά με αυτισμό έχει αρκετές δυσκολίες και αποτελεί μία πρόκληση για τους θεραπευτές.

Ακριβώς γι΄αυτό το λόγο, δίνουμε στο παιδί μία απλή σαφή εντολή κάθε φορά, αφαιρούμε ό,τι μπορεί να τους αποσπάσει την προσοχή, αποφεύγουμε εκπλήξεις ή αυτοσχεδιασμούς, ενώ μπορεί να χρειαστεί να επαναλάβουμε τη άσκηση αρκετές φορές. Ιδανικά αθλήματα για τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού είναι η κολύμβηση, ο στίβος, η ποδηλασία, η ιππασία, και οι πολεμικές τέχνες.

Συνοψίζοντας, η βασική αρχή για κάθε παιδί με αυτισμό, είναι ο εξατομικευμένος σχεδιασμός θεραπευτικής παρέμβασης σε οποιαδήποτε δομή βρίσκεται, όπως κέντρο ημέρας, παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο ή σχολείο. Οι γονείς μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους ειδικούς θεραπευτές, πρέπει να εργαστούν ομαδικά και να έχουν συνεχή επικοινωνία μεταξύ τους. Τέλος, τα παιδιά με αυτισμό μπορεί παράλληλα να παρουσιάζουν εικόνα Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). 

ΠΗΓΗ: www.psychorropia.gr