“Καλώς ήρθατε στο blog Physical Relief Panagiotopoulos (prpanagiotopoulos.blogspot.com). Το blog PRP, που αποτελεί προέκταση του site PhysicalRelief.gr, παρουσιάζει κυρίως φυσικοθεραπευτικά θέματα, καθώς και τα νεότερα βίντεο από το YouTube κανάλι μου, όπου μπορείτε να κάνετε Εγγραφή - Subscribe (δωρεάν), για να μείνετε συντονισμένοι!! Ο δρόμος για την αποκατάσταση των παθήσεων και την αντιμετώπιση του πόνου, δεν είναι πάντα αυτοκινητόδρομος με μεγάλες ευθείες, αλλά συχνά είναι ένας δύσβατος χωματόδρομος με πολλές στροφές. Καλείται λοιπόν ο φυσικοθεραπευτής, σε συνεργασία με τον ιατρό, και εφοδιασμένος με γνώσεις, εξοπλισμό, υπομονή, να διανύσει τον εκάστοτε δρόμο με επιτυχία. Αργά ή γρήγορα όμως, το χαμόγελο του ασθενή τον ανταμείβει...” Ιωάννης Παναγιωτόπουλος
Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2019
H μύτη του χιονάνθρωπου
Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019
Άσκηση μυικής αντλίας με ραπτομηχανή
Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019
Φυσικοθεραπεία στην αποφυσίτιδα πτέρνας (Σύνδρομο Sever)
Η αποφυσίτιδα πτέρνας, ή γνωστή ως σύνδρομο Sever, είναι μια φλεγμονή που εμφανίζεται στο οπίσθιο κύρτωμα της πτέρνας, ενώ συνδυάζεται με βράχυνση του γαστροκνημίου. Πρόκειται για αθλητική κάκωση που ανήκει στα σύνδρομα υπέρχρησης, και προκαλείται από έντονη αθλητική δραστηριότητα σε συνδυασμό με σκληρές επιφάνειες ή ακατάλληλα υποδήματα. Η ομάδα κινδύνου είναι αθλητές (κυρίως αγόρια) στην παιδική και εφηβική ηλικία, αφού δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της σκελετικής ανάπτυξης.
Η κλινική εικόνα του εν λόγω συνδρόμου, είναι ο πόνος της πτέρνας κατά τη διάρκεια της αθλητικής δραστηριότητας, και σπανιότερα μπορεί να δημιουργηθεί οίδημα στην περιοχή. Κατά την κλινική εξέταση παρουσιάζεται πόνος πτέρνας, στην κάμψη και στην έκταση της ποδοκνημικής με αντίσταση, και στοιχεία εντοπισμένης φλεγμονής (ευαισθησία,οίδημα, ερυθρότητα, τοπική αύξηση θερμοκρασίας). Η διαφοροδιάγνωση γίνεται από τον ορθοπαιδικό με μια απλή ακτινογραφία και λεπτομερή εξέταση του ιστορικού.
Η συντηρητική αντιμετώπιση του συνδρόμου, είναι φαρμακευτική αγωγή (παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη), και φυσικοθεραπεία. Ειδικά στην οξεία φάση, ο τραυματίας αθλητής θα πρέπει να απέχει από κάθε έντονη δραστηριότητα, ένα χρονικό διάστημα, ανάλογα με το βαθμό της κάκωσης.
Ένα ενδεικτικό πλάνο φυσικοθεραπείας περιλαμβάνει, ηλεκτροθεραπεία (tens – ems), laser, κρυοθεραπεία, θερμοθεραπεία, μάλαξη, κινησιοθεραπεία (ενδυνάμωση), διατάσεις, βελτίωση ιδιοδεκτικότητας, χρήση ορθοπεδικών πάτων, taping, ή kinesiotaping. Τέλος, θα πρέπει να εντοπισθούν και να αντιμετωπισθούν καταλλήλως, όλοι οι πιθανοί ενδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες της συγκεκριμένης αθλητικής κάκωσης.
Διαβάστε περισσότερα...
Η κλινική εικόνα του εν λόγω συνδρόμου, είναι ο πόνος της πτέρνας κατά τη διάρκεια της αθλητικής δραστηριότητας, και σπανιότερα μπορεί να δημιουργηθεί οίδημα στην περιοχή. Κατά την κλινική εξέταση παρουσιάζεται πόνος πτέρνας, στην κάμψη και στην έκταση της ποδοκνημικής με αντίσταση, και στοιχεία εντοπισμένης φλεγμονής (ευαισθησία,οίδημα, ερυθρότητα, τοπική αύξηση θερμοκρασίας). Η διαφοροδιάγνωση γίνεται από τον ορθοπαιδικό με μια απλή ακτινογραφία και λεπτομερή εξέταση του ιστορικού.
Η συντηρητική αντιμετώπιση του συνδρόμου, είναι φαρμακευτική αγωγή (παυσίπονα, αντιφλεγμονώδη), και φυσικοθεραπεία. Ειδικά στην οξεία φάση, ο τραυματίας αθλητής θα πρέπει να απέχει από κάθε έντονη δραστηριότητα, ένα χρονικό διάστημα, ανάλογα με το βαθμό της κάκωσης.
Ένα ενδεικτικό πλάνο φυσικοθεραπείας περιλαμβάνει, ηλεκτροθεραπεία (tens – ems), laser, κρυοθεραπεία, θερμοθεραπεία, μάλαξη, κινησιοθεραπεία (ενδυνάμωση), διατάσεις, βελτίωση ιδιοδεκτικότητας, χρήση ορθοπεδικών πάτων, taping, ή kinesiotaping. Τέλος, θα πρέπει να εντοπισθούν και να αντιμετωπισθούν καταλλήλως, όλοι οι πιθανοί ενδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες της συγκεκριμένης αθλητικής κάκωσης.
Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2019
Athens Senior Games 2019 (Kato Patisia)
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019
Η Τρίτη Δημοτικού συναντάει την Τρίτη Ηλικία
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019
Γυναικεία αθλητική τριάδα
Ο γυναικείος επαγγελματικός αθλητισμός, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα είναι πολύ ανταγωνιστικός. Το υψηλό επίπεδο του πρωταθλητισμού όμως, έχει αρκετές φορές επιπτώσεις στην υγεία των αθλητριών. Ένα από τα προβλήματα που πιθανόν να εμφανιστούν, είναι η γυναικεία αθλητική τριάδα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο παρουσιάζει ταυτόχρονα τρεις διαταραχές, που είναι τα διατροφικά προβλήματα, η αμηνόρροια, καθώς και η οστεοπόρωση.
Σε αθλήματα όπως ο χορός, το καλλιτεχνικό πατινάζ, ή την ενόργανη γυμναστική, απαιτούνται χαμηλά ποσοστά λίπους, έτσι ώστε οι αθλήτριες να έχουν καλύτερη εμφάνιση, αλλά και μεγαλύτερη ευλυγισία. Επιπλέον, στην πετοσφαίριση, στην κολύμβηση, και στο στίβο, απαιτούνται αποκαλυπτικά ρούχα, ενώ στην κωπηλασία ή στις πολεμικές τέχνες, παίζει ρόλο το σωματικό βάρος, διότι η αθλήτρια αν περάσει κάποιο όριο, θα αναγκαστεί να διαγωνιστεί σε άλλη κατηγορία.
Από τα παραπάνω παραδείγματα, καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι οι αθλήτριες στην προσπάθειά τους να πετύχουν ένα χαμηλό σωματικό βάρος, καταφεύγουν συχνά σε επικίνδυνες μεθόδους αδυνατίσματος. Οι διατροφικές διαταραχές, είναι το κυριότερο πρόβλημα που δημιουργεί όλα τα υπόλοιπα. Μειώνοντας την ενεργειακή πρόσληψη από τη διατροφή ή αυξάνοντας την ενεργειακή κατανάλωση από την έντονη άθληση, ή και τα δύο, οι αθλήτριες τελικά οδηγούνται να μην έχουν την απαιτούμενη ενέργεια, σε ένα απαιτητικό αγωνιστικό περιβάλλον.
Μια αθλήτρια με γυναικεία αθλητική τριάδα, θα εμφανίσει συνήθως μειωμένη απόδοση, δυσκολία συγκέντρωσης, εύκολη κόπωση, καθώς και αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος. Να τονίσουμε ότι, η αμηνόρροια (διακοπή έμμηνου ρήσης), δεν θα πρέπει να θεωρείται φυσιολογική απόρροια της δύσκολης προπόνησης, αλλά αντίθετα θα πρέπει να θορυβήσει την αθλήτρια, ώστε να συμβουλευτεί τον αθλητίατρο της ομάδας. Στις αθλήτριες με αμηνόρροια, έχουμε μείωση των οιστρογόνων και αυτό συνεπάγεται τη μείωση της απορρόφησης ασβεστίου, και άρα οστεοπενία. Διαγνωστικά, η μέθοδος που χρησιμοποιείται για την οστεοπενία ή την οστεοπόρωση, είναι η Διπλής Ενέργειας Απορροφησιομετρία Ακτίνων Χ (DXA).
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, συμπεραίνουμε ότι η μείωση της έντασης της προπόνησης με ταυτόχρονη βελτίωση της διατροφής, είναι το κλειδί, για την αποτελεσματική αποκατάσταση του φαύλου κύκλου της γυναικείας αθλητικής τριάδας. Επιβάλλεται φυσικά, η συνεργασία μεταξύ της διεπιστημονικής ομάδας (αθλητίατρος, προπονητής, φυσικοθεραπευτής, ψυχολόγος, διατροφολόγος), καθώς το εν λόγω φαινόμενο έχει πολυσύνθετες αιτίες.
Διαβάστε περισσότερα...
Σε αθλήματα όπως ο χορός, το καλλιτεχνικό πατινάζ, ή την ενόργανη γυμναστική, απαιτούνται χαμηλά ποσοστά λίπους, έτσι ώστε οι αθλήτριες να έχουν καλύτερη εμφάνιση, αλλά και μεγαλύτερη ευλυγισία. Επιπλέον, στην πετοσφαίριση, στην κολύμβηση, και στο στίβο, απαιτούνται αποκαλυπτικά ρούχα, ενώ στην κωπηλασία ή στις πολεμικές τέχνες, παίζει ρόλο το σωματικό βάρος, διότι η αθλήτρια αν περάσει κάποιο όριο, θα αναγκαστεί να διαγωνιστεί σε άλλη κατηγορία.
Από τα παραπάνω παραδείγματα, καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι οι αθλήτριες στην προσπάθειά τους να πετύχουν ένα χαμηλό σωματικό βάρος, καταφεύγουν συχνά σε επικίνδυνες μεθόδους αδυνατίσματος. Οι διατροφικές διαταραχές, είναι το κυριότερο πρόβλημα που δημιουργεί όλα τα υπόλοιπα. Μειώνοντας την ενεργειακή πρόσληψη από τη διατροφή ή αυξάνοντας την ενεργειακή κατανάλωση από την έντονη άθληση, ή και τα δύο, οι αθλήτριες τελικά οδηγούνται να μην έχουν την απαιτούμενη ενέργεια, σε ένα απαιτητικό αγωνιστικό περιβάλλον.
Μια αθλήτρια με γυναικεία αθλητική τριάδα, θα εμφανίσει συνήθως μειωμένη απόδοση, δυσκολία συγκέντρωσης, εύκολη κόπωση, καθώς και αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος. Να τονίσουμε ότι, η αμηνόρροια (διακοπή έμμηνου ρήσης), δεν θα πρέπει να θεωρείται φυσιολογική απόρροια της δύσκολης προπόνησης, αλλά αντίθετα θα πρέπει να θορυβήσει την αθλήτρια, ώστε να συμβουλευτεί τον αθλητίατρο της ομάδας. Στις αθλήτριες με αμηνόρροια, έχουμε μείωση των οιστρογόνων και αυτό συνεπάγεται τη μείωση της απορρόφησης ασβεστίου, και άρα οστεοπενία. Διαγνωστικά, η μέθοδος που χρησιμοποιείται για την οστεοπενία ή την οστεοπόρωση, είναι η Διπλής Ενέργειας Απορροφησιομετρία Ακτίνων Χ (DXA).
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, συμπεραίνουμε ότι η μείωση της έντασης της προπόνησης με ταυτόχρονη βελτίωση της διατροφής, είναι το κλειδί, για την αποτελεσματική αποκατάσταση του φαύλου κύκλου της γυναικείας αθλητικής τριάδας. Επιβάλλεται φυσικά, η συνεργασία μεταξύ της διεπιστημονικής ομάδας (αθλητίατρος, προπονητής, φυσικοθεραπευτής, ψυχολόγος, διατροφολόγος), καθώς το εν λόγω φαινόμενο έχει πολυσύνθετες αιτίες.
Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019
Σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος και φυσικοθεραπεία
Το σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος είναι μια δυσάρεστη κατάσταση, που συμβαίνει όταν η πίεση μέσα στα διαμερίσματα των μυών της κνήμης, αυξάνεται σε επικίνδυνα επίπεδα. Αυτή η πίεση μπορεί να μειώσει τη ροή του αίματος, η οποία εμποδίζει το οξυγόνο να φτάσει στους ιστούς, με κίνδυνο τη βλάβη τους. Τα διαμερίσματα είναι ομάδες μυών, νεύρων και αιμοφόρων αγγείων, καλυπτόμενες με τις περιτονίες τους, στα άνω και κάτω άκρα.
Ο ρόλος της περιτονίας, είναι να συγκρατεί και να προστατεύει αυτούς τους ιστούς. Επειδή η περιτονία δεν είναι ελαστική, αυτό μπορεί να προκαλέσει αυξημένη πίεση στα τριχοειδή αγγεία, στα νεύρα και στους μυς, με συνέπεια τη διαταραχή του κυκλοφορικού, στο κάθε διαμέρισμα.
Η περιοχή μεταξύ του γόνατος και της ποδοκνημικής, έχει τέσσερα κύρια διαμερίσματα μυών, το πρόσθιο, το πλευρικό, το επιπολής οπίσθιο, και εν τω βάθει οπίσθιο. Το σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος, αναπτύσσεται όταν εμφανίζεται οίδημα ή αιμορραγία σε ένα διαμέρισμα, και συνήθως είναι στο πρόσθιο. Το εν λόγω σύνδρομο, μπορεί να είναι είτε οξύ, είτε χρόνιο, και η διαφοροδιάγνωση γίνεται από τον γιατρό, οποίος είναι αρμόδιος να υποδείξει την κατάλληλη θεραπεία.
Το οξύ σύνδρομο διαμερίσματος, είναι μια ιατρική κατάσταση έκτακτης ανάγκης (συνήθως προκαλείται από σοβαρό τραυματισμό πχ. τροχαίο, κάταγμα, ή αιμάτωμα) και αν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα χειρουργικά (διάνοιξη της περιτονίας), μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη βλάβη των μυών (παράλυση). Από την άλλη πλευρά, το χρόνιο σύνδρομο διαμερίσματος δεν αποτελεί επείγουσα ιατρική κατάσταση, αλλά προκαλείται από έντονη αθλητική άσκηση (σύνδρομο υπέρχρησης), και συνήθως αντιμετωπίζεται συντηρητικά. Μερικοί αθλητές, έχουν συμπτώματα που γίνονται εντονότερα σε ορισμένες επιφάνειες (π.χ. τεχνητού χλοοτάπητα έναντι φυσικού).
Άλλοι πιθανοί παράγοντες, για την εμφάνιση του συγκεκριμένου συνδρόμου, είναι η διάνοιξη ενός μεγάλου αγγείου από χειρουργό, η χρήση αναβολικών στεροειδών, καθώς και η λανθασμένη εφαρμογή επιδέσμων ή νάρθηκα. Τα κλινικά συμπτώματα, είναι ο πόνος, το μούδιασμα, η αίσθηση σφιξίματος στην περιοχή, η διόγκωσή της, καθώς και η δυσκολία κίνησης. Όπως προαναφέραμε το οξύ σύνδρομο διαμερίσματος, αποτελεί επείγουσα ιατρική κατάσταση, και αντιμετωπίζεται πάντα χειρουργικά.
Η συντηρητική αντιμετώπιση, αφορά το χρόνιο σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος, όπου επιστρατεύονται η φαρμακοθεραπεία, τα ορθωτικά υποδήματα, και η φυσικοθεραπεία (κυρίως ηλεκτροθεραπεία, υπέρηχοι, μαγνητικά πεδία, δινόλουτρο, θερμοθεραπεία, κρυοθεραπεία, κινησιοθεραπεία, θεραπευτική μάλαξη, kinesiotaping, βελτίωση ιδιοδεκτικότητας, διδασκαλία αυτοδιατάσεων, εντοπισμός εξωγενών παραγόντων όπως ο τάπητας ή έντονη προπόνηση).
Αν η συντηρητική θεραπεία αποτύχει, τότε μόνο εξετάζεται η χειρουργική λύση, η οποία στο χρόνιο σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος, δεν αποτελεί την πρώτη επιλογή.
Διαβάστε περισσότερα...
Ο ρόλος της περιτονίας, είναι να συγκρατεί και να προστατεύει αυτούς τους ιστούς. Επειδή η περιτονία δεν είναι ελαστική, αυτό μπορεί να προκαλέσει αυξημένη πίεση στα τριχοειδή αγγεία, στα νεύρα και στους μυς, με συνέπεια τη διαταραχή του κυκλοφορικού, στο κάθε διαμέρισμα.
Η περιοχή μεταξύ του γόνατος και της ποδοκνημικής, έχει τέσσερα κύρια διαμερίσματα μυών, το πρόσθιο, το πλευρικό, το επιπολής οπίσθιο, και εν τω βάθει οπίσθιο. Το σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος, αναπτύσσεται όταν εμφανίζεται οίδημα ή αιμορραγία σε ένα διαμέρισμα, και συνήθως είναι στο πρόσθιο. Το εν λόγω σύνδρομο, μπορεί να είναι είτε οξύ, είτε χρόνιο, και η διαφοροδιάγνωση γίνεται από τον γιατρό, οποίος είναι αρμόδιος να υποδείξει την κατάλληλη θεραπεία.
Το οξύ σύνδρομο διαμερίσματος, είναι μια ιατρική κατάσταση έκτακτης ανάγκης (συνήθως προκαλείται από σοβαρό τραυματισμό πχ. τροχαίο, κάταγμα, ή αιμάτωμα) και αν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα χειρουργικά (διάνοιξη της περιτονίας), μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη βλάβη των μυών (παράλυση). Από την άλλη πλευρά, το χρόνιο σύνδρομο διαμερίσματος δεν αποτελεί επείγουσα ιατρική κατάσταση, αλλά προκαλείται από έντονη αθλητική άσκηση (σύνδρομο υπέρχρησης), και συνήθως αντιμετωπίζεται συντηρητικά. Μερικοί αθλητές, έχουν συμπτώματα που γίνονται εντονότερα σε ορισμένες επιφάνειες (π.χ. τεχνητού χλοοτάπητα έναντι φυσικού).
Άλλοι πιθανοί παράγοντες, για την εμφάνιση του συγκεκριμένου συνδρόμου, είναι η διάνοιξη ενός μεγάλου αγγείου από χειρουργό, η χρήση αναβολικών στεροειδών, καθώς και η λανθασμένη εφαρμογή επιδέσμων ή νάρθηκα. Τα κλινικά συμπτώματα, είναι ο πόνος, το μούδιασμα, η αίσθηση σφιξίματος στην περιοχή, η διόγκωσή της, καθώς και η δυσκολία κίνησης. Όπως προαναφέραμε το οξύ σύνδρομο διαμερίσματος, αποτελεί επείγουσα ιατρική κατάσταση, και αντιμετωπίζεται πάντα χειρουργικά.
Η συντηρητική αντιμετώπιση, αφορά το χρόνιο σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος, όπου επιστρατεύονται η φαρμακοθεραπεία, τα ορθωτικά υποδήματα, και η φυσικοθεραπεία (κυρίως ηλεκτροθεραπεία, υπέρηχοι, μαγνητικά πεδία, δινόλουτρο, θερμοθεραπεία, κρυοθεραπεία, κινησιοθεραπεία, θεραπευτική μάλαξη, kinesiotaping, βελτίωση ιδιοδεκτικότητας, διδασκαλία αυτοδιατάσεων, εντοπισμός εξωγενών παραγόντων όπως ο τάπητας ή έντονη προπόνηση).
Αν η συντηρητική θεραπεία αποτύχει, τότε μόνο εξετάζεται η χειρουργική λύση, η οποία στο χρόνιο σύνδρομο κνημιαίου διαμερίσματος, δεν αποτελεί την πρώτη επιλογή.
Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019
Δραστηριότητες βελτίωσης χρόνου αντίδρασης των ηλικιωμένων
Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2019
Hμερίδα στο Μαρούσι με αφορμή τον Παγκόσμιο Μήνα Alzheimer
Δευτέρα 19 Αυγούστου 2019
The party is here!! Best senior moments!!
Κυριακή 18 Αυγούστου 2019
Η άσκηση σε παιδιά με Αυτισμό
O όρος αυτισμός προέρχεται από την λέξη εαυτός, και περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Αμερικανό παιδοψυχίατρο L. Kanner το 1943. Πρόκειται για μία αναπτυξιακή διαταραχή του εγκεφάλου, ενώ η αιτία της εν λόγω κατάστασης παραμένει άγνωστη έως και σήμερα, αν και έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες για τα πιθανά αίτια. Η επιστημονική κοινότητα, διερευνά κυρίως βιολογικούς, νευρολογικούς, και κληρονομικούς παράγοντες, επειδή η έναρξη της διαταραχής είναι αρκετά πρώιμη.
Όταν μιλάμε για τον αυτισμό, αναφερόμαστε σε ένα φάσμα, γιατί τόσο το είδος όσο και η ένταση των συμπτωμάτων των ατόμων αυτών, ποικίλουν. Το Φάσμα των Αυτιστικών Διαταραχών (ΦΑΔ), είναι ένας όρος – ομπρέλα, των αναπτυξιακών διαταραχών που επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο το άτομο αντιλαμβάνεται τις διάφορες καταστάσεις που το περιβάλλουν, ενώ δεν επηρεάζει καθόλου την εξωτερική εμφάνιση του ατόμου.
Το φάσμα κυμαίνεται από τα ανώτερα νοητικά επίπεδα (σύνδρομο Asperger) έως τις βαρύτερες μορφές (σύνδρομο Κanner – κλασσικός αυτισμός). Υπάρχουν όμως, κάποια κοινά χαρακτηριστικά των ατόμων με αυτισμό όπως, δυσκολίες στις κοινωνικές σχέσεις, άρση κοινωνικών αναστολών, δυσκολίες στην λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, δυσκολίες σε οποιαδήποτε αλλαγή της ρουτίνας, δεν χρησιμοποιούν σχεδόν ποτέ τη βλεμματική επαφή, συνδέονται πάρα πολύ με κάποια αντικείμενα, και έχουν μειωμένο ενδιαφέρον για παιχνίδι, που συνήθως εμφανίζεται στα 3 πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.
Η σωματική άσκηση, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπευτικής προσέγγισης των ατόμων με αυτισμό. Προφανώς τα οφέλη της άσκησης, είναι ίδια με αυτά που ισχύουν σε όλους τους ανθρώπους, και τα έχουμε αναφέρει επανειλημμένως. Επιβάλλεται ωστόσο, ένας σωστός σχεδιασμός της θεραπευτικής παρέμβασης, διότι τα παιδιά με αυτισμό θέλουν λεπτή μεταχείρηση.
Τα κριτήρια που λαμβάνουμε υπόψη, είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή προτιμήσεις του κάθε παιδιού, το είδος του φάσματος, καθώς και το επίπεδο των νοητικών ή κινητικών του ικανοτήτων. Γενικά, τα άτομα με αυτισμό, δείχνουν να λειτουργούν καλύτερα σε δομημένα πλαίσια, ανεξαρτήτως ατομικού και ομαδικού αθλήματος ή της άσκησης που καλούνται να συμμετάσχουν.
Παρατηρούμε ότι μετά από μια μέτρια αερόβια δραστηριότητα, παρουσιάζουν εκτός από τα σωματικά οφέλη, αύξηση της προσοχής, θετικά αποτελέσματα συμπεριφοράς, και βεβαίως βελτίωση στις κοινωνικές συναναστροφές τους. Να τονίσουμε επίσης, ότι η άσκηση σε παιδιά με αυτισμό έχει αρκετές δυσκολίες και αποτελεί μία πρόκληση για τους θεραπευτές.
Ακριβώς γι΄αυτό το λόγο, δίνουμε στο παιδί μία απλή σαφή εντολή κάθε φορά, αφαιρούμε ό,τι μπορεί να τους αποσπάσει την προσοχή, αποφεύγουμε εκπλήξεις ή αυτοσχεδιασμούς, ενώ μπορεί να χρειαστεί να επαναλάβουμε τη άσκηση αρκετές φορές. Ιδανικά αθλήματα για τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού είναι η κολύμβηση, ο στίβος, η ποδηλασία, η ιππασία, και οι πολεμικές τέχνες.
Συνοψίζοντας, η βασική αρχή για κάθε παιδί με αυτισμό, είναι ο εξατομικευμένος σχεδιασμός θεραπευτικής παρέμβασης σε οποιαδήποτε δομή βρίσκεται, όπως κέντρο ημέρας, παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο ή σχολείο. Οι γονείς μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους ειδικούς θεραπευτές, πρέπει να εργαστούν ομαδικά και να έχουν συνεχή επικοινωνία μεταξύ τους. Τέλος, τα παιδιά με αυτισμό μπορεί παράλληλα να παρουσιάζουν εικόνα Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).
ΠΗΓΗ: www.psychorropia.gr
Διαβάστε περισσότερα...
Όταν μιλάμε για τον αυτισμό, αναφερόμαστε σε ένα φάσμα, γιατί τόσο το είδος όσο και η ένταση των συμπτωμάτων των ατόμων αυτών, ποικίλουν. Το Φάσμα των Αυτιστικών Διαταραχών (ΦΑΔ), είναι ένας όρος – ομπρέλα, των αναπτυξιακών διαταραχών που επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο το άτομο αντιλαμβάνεται τις διάφορες καταστάσεις που το περιβάλλουν, ενώ δεν επηρεάζει καθόλου την εξωτερική εμφάνιση του ατόμου.
Το φάσμα κυμαίνεται από τα ανώτερα νοητικά επίπεδα (σύνδρομο Asperger) έως τις βαρύτερες μορφές (σύνδρομο Κanner – κλασσικός αυτισμός). Υπάρχουν όμως, κάποια κοινά χαρακτηριστικά των ατόμων με αυτισμό όπως, δυσκολίες στις κοινωνικές σχέσεις, άρση κοινωνικών αναστολών, δυσκολίες στην λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία, δυσκολίες σε οποιαδήποτε αλλαγή της ρουτίνας, δεν χρησιμοποιούν σχεδόν ποτέ τη βλεμματική επαφή, συνδέονται πάρα πολύ με κάποια αντικείμενα, και έχουν μειωμένο ενδιαφέρον για παιχνίδι, που συνήθως εμφανίζεται στα 3 πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού.
Η σωματική άσκηση, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπευτικής προσέγγισης των ατόμων με αυτισμό. Προφανώς τα οφέλη της άσκησης, είναι ίδια με αυτά που ισχύουν σε όλους τους ανθρώπους, και τα έχουμε αναφέρει επανειλημμένως. Επιβάλλεται ωστόσο, ένας σωστός σχεδιασμός της θεραπευτικής παρέμβασης, διότι τα παιδιά με αυτισμό θέλουν λεπτή μεταχείρηση.
Τα κριτήρια που λαμβάνουμε υπόψη, είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ή προτιμήσεις του κάθε παιδιού, το είδος του φάσματος, καθώς και το επίπεδο των νοητικών ή κινητικών του ικανοτήτων. Γενικά, τα άτομα με αυτισμό, δείχνουν να λειτουργούν καλύτερα σε δομημένα πλαίσια, ανεξαρτήτως ατομικού και ομαδικού αθλήματος ή της άσκησης που καλούνται να συμμετάσχουν.
Παρατηρούμε ότι μετά από μια μέτρια αερόβια δραστηριότητα, παρουσιάζουν εκτός από τα σωματικά οφέλη, αύξηση της προσοχής, θετικά αποτελέσματα συμπεριφοράς, και βεβαίως βελτίωση στις κοινωνικές συναναστροφές τους. Να τονίσουμε επίσης, ότι η άσκηση σε παιδιά με αυτισμό έχει αρκετές δυσκολίες και αποτελεί μία πρόκληση για τους θεραπευτές.
Ακριβώς γι΄αυτό το λόγο, δίνουμε στο παιδί μία απλή σαφή εντολή κάθε φορά, αφαιρούμε ό,τι μπορεί να τους αποσπάσει την προσοχή, αποφεύγουμε εκπλήξεις ή αυτοσχεδιασμούς, ενώ μπορεί να χρειαστεί να επαναλάβουμε τη άσκηση αρκετές φορές. Ιδανικά αθλήματα για τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού είναι η κολύμβηση, ο στίβος, η ποδηλασία, η ιππασία, και οι πολεμικές τέχνες.
Συνοψίζοντας, η βασική αρχή για κάθε παιδί με αυτισμό, είναι ο εξατομικευμένος σχεδιασμός θεραπευτικής παρέμβασης σε οποιαδήποτε δομή βρίσκεται, όπως κέντρο ημέρας, παιδικό σταθμό, νηπιαγωγείο ή σχολείο. Οι γονείς μαζί με τους εκπαιδευτικούς και τους ειδικούς θεραπευτές, πρέπει να εργαστούν ομαδικά και να έχουν συνεχή επικοινωνία μεταξύ τους. Τέλος, τα παιδιά με αυτισμό μπορεί παράλληλα να παρουσιάζουν εικόνα Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).
ΠΗΓΗ: www.psychorropia.gr
Η σημασία της άσκησης σε παιδιά με ΔΕΠΥ
Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), είναι μια νευρολογική διαταραχή του εγκεφάλου, που εμφανίζεται στα παιδιά και συχνά συνεχίζεται στην ενήλικη ζωή, με λιγότερο έντονα συμπτώματα. Η κλινική εικόνα των ατόμων με ΔΕΠΥ, οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιες νευρωνικές συνάψεις δε λειτουργούν σωστά. Αρκετές επιστημονικές μελέτες, δείχνουν μια εγκεφαλική δυσλειτουργία, ειδικότερα στον προμετωπιαίο φλοιό καθώς και στις συνδέσεις του, με τα βασικά γάγγλια.
Τα συμπτώματα διαφέρουν από παιδί σε παιδί, αλλά γενικότερα υπάρχει ένας συνδυασμός αδυναμίας συγκέντρωσης, υπερκινητικότητας, και παρορμητικότητας. Λόγω της φύσης των συμπτωμάτων, η διάγνωση γίνεται συνήθως στην ηλικία των 3-5 ετών, όταν τα παιδιά ξεκινούν το παιδικό σταθμό ή το σχολείο, γι’ αυτό το λόγο συνήθως οι δάσκαλοι είναι αυτοί, που πρώτοι υποψιάζονται την ΔΕΠΥ. Αν παρατηρηθεί μια περίεργη συμπεριφορά, οι δάσκαλοι ενημερώνουν τους γονείς και εκείνοι με τη σειρά τους, οφείλουν να επισκεφθούν κάποιον παιδοψυχίατρο ή παιδίατρο, ώστε να επιβεβαιώσει την ΔΕΠΥ ή να διαγνώσει αν συμβαίνει κάτι άλλο.
Σε περίπτωση που τελικά διαγνωστεί το παιδί με ΔΕΠΥ, τότε θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία με το σχολείο του. Στο πλάνο της θεραπείας το παιδί θα πρέπει να παρακολουθείται από τον γονιό, τον δάσκαλο και τη νοσηλεύτρια του σχολείου. Κομβικής σημασίας βέβαια είναι, η ενσωμάτωση της άσκησης, στη ρουτίνα ενός παιδιού με ΔΕΠΥ.
Η σωματική άσκηση, αποτελεί ένα σημαντικό μη φαρμακευτικό μέσο θεραπείας της ΔΕΠΥ. Συγκεκριμένα, συνιστάται καθημερινή αερόβια άσκηση (κολύμβηση, τζόκινγκ, ποδήλατο), ενώ θεωρείται ότι τα ατομικά αθλήματα είναι πιο κατάλληλα για τα παιδιά με ΔΕΠΥ σε σχέση με τα ομαδικά αθλήματα, αφού εκεί μπορούν να αποδώσουν καλύτερα. Τα ομαδικά αθλήματα που απαιτούν σωματική επαφή (π.χ. μπάσκετ, ποδόσφαιρο) δεν είναι η καταλληλότερη επιλογή, εκτός κι αν στόχος είναι η κοινωνικοποίηση και η συγκέντρωση του παιδιού.
Γνωρίζουμε ότι η άσκηση εκτός από τα σωματικά οφέλη, ενισχύει την εγκεφαλική λειτουργία. Ειδικότερα, βελτιώνει την αιματική ροή του εγκέφαλου, και ταυτόχρονα εκλύονται νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, που μας βοηθούν να σκεφτόμαστε, να συγκεντρωνόμαστε, να ελέγχουμε τις κινήσεις μας, και τη συμπεριφορά μας. Είναι προφανές, ότι η άσκηση επιτρέπει στα παιδιά να εκτονώνουν την ενέργεια τους, κάτι που μειώνει την παρορμητικότητα και την υπερκινητικότητα που συνδέεται με την ΔΕΠΥ. Ιδιαίτερα ωφέλιμη είναι η άσκηση στον ψυχοκοινωνικό τομέα του παιδιού με ΔΕΠΥ, αφού δυσκολεύεται στην κοινωνικοποίησή του με τα άλλα παιδιά.
Επιστήμονες παρακολούθησαν, για περίπου τρεις μήνες, περίπου 200 μαθητές (με ΔΕΠΥ ή χωρίς) από το νηπιαγωγείο ως την δευτέρα τάξη. Τα παιδιά που έκαναν μέτρια ως έντονη φυσική δραστηριότητα ωφελήθηκαν σε μεγαλύτερο εύρος αποτελεσμάτων στις απαιτήσεις του σχολείου σχετικά με τα παιδιά που πραγματοποιούσαν καθιστικές δραστηριότητες. Επιπλέον, τα 2/3 των γονέων και δασκάλων δήλωσαν ότι παρατήρησαν συνολική βελτίωση στη συμπεριφορά των παιδιών.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, η ΔΕΠΥ είναι μία πολυσύνθετη κατάσταση που απαιτεί συνεργασία γονέων – εκπαιδευτικών – επιστημόνων υγείας, και ολιστική προσέγγιση του παιδιού, που εκτός από τις φαρμακευτικές θεραπείες, θα εντάξει στη ζωή του δραστηριότητες που θα το βοηθήσουν, να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις διάφορες δυσκολίες που προαναφέραμε.
ΠΗΓΗ: www.eidikospaidagogos.gr
Διαβάστε περισσότερα...
Τα συμπτώματα διαφέρουν από παιδί σε παιδί, αλλά γενικότερα υπάρχει ένας συνδυασμός αδυναμίας συγκέντρωσης, υπερκινητικότητας, και παρορμητικότητας. Λόγω της φύσης των συμπτωμάτων, η διάγνωση γίνεται συνήθως στην ηλικία των 3-5 ετών, όταν τα παιδιά ξεκινούν το παιδικό σταθμό ή το σχολείο, γι’ αυτό το λόγο συνήθως οι δάσκαλοι είναι αυτοί, που πρώτοι υποψιάζονται την ΔΕΠΥ. Αν παρατηρηθεί μια περίεργη συμπεριφορά, οι δάσκαλοι ενημερώνουν τους γονείς και εκείνοι με τη σειρά τους, οφείλουν να επισκεφθούν κάποιον παιδοψυχίατρο ή παιδίατρο, ώστε να επιβεβαιώσει την ΔΕΠΥ ή να διαγνώσει αν συμβαίνει κάτι άλλο.
Σε περίπτωση που τελικά διαγνωστεί το παιδί με ΔΕΠΥ, τότε θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία με το σχολείο του. Στο πλάνο της θεραπείας το παιδί θα πρέπει να παρακολουθείται από τον γονιό, τον δάσκαλο και τη νοσηλεύτρια του σχολείου. Κομβικής σημασίας βέβαια είναι, η ενσωμάτωση της άσκησης, στη ρουτίνα ενός παιδιού με ΔΕΠΥ.
Η σωματική άσκηση, αποτελεί ένα σημαντικό μη φαρμακευτικό μέσο θεραπείας της ΔΕΠΥ. Συγκεκριμένα, συνιστάται καθημερινή αερόβια άσκηση (κολύμβηση, τζόκινγκ, ποδήλατο), ενώ θεωρείται ότι τα ατομικά αθλήματα είναι πιο κατάλληλα για τα παιδιά με ΔΕΠΥ σε σχέση με τα ομαδικά αθλήματα, αφού εκεί μπορούν να αποδώσουν καλύτερα. Τα ομαδικά αθλήματα που απαιτούν σωματική επαφή (π.χ. μπάσκετ, ποδόσφαιρο) δεν είναι η καταλληλότερη επιλογή, εκτός κι αν στόχος είναι η κοινωνικοποίηση και η συγκέντρωση του παιδιού.
Γνωρίζουμε ότι η άσκηση εκτός από τα σωματικά οφέλη, ενισχύει την εγκεφαλική λειτουργία. Ειδικότερα, βελτιώνει την αιματική ροή του εγκέφαλου, και ταυτόχρονα εκλύονται νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, που μας βοηθούν να σκεφτόμαστε, να συγκεντρωνόμαστε, να ελέγχουμε τις κινήσεις μας, και τη συμπεριφορά μας. Είναι προφανές, ότι η άσκηση επιτρέπει στα παιδιά να εκτονώνουν την ενέργεια τους, κάτι που μειώνει την παρορμητικότητα και την υπερκινητικότητα που συνδέεται με την ΔΕΠΥ. Ιδιαίτερα ωφέλιμη είναι η άσκηση στον ψυχοκοινωνικό τομέα του παιδιού με ΔΕΠΥ, αφού δυσκολεύεται στην κοινωνικοποίησή του με τα άλλα παιδιά.
Επιστήμονες παρακολούθησαν, για περίπου τρεις μήνες, περίπου 200 μαθητές (με ΔΕΠΥ ή χωρίς) από το νηπιαγωγείο ως την δευτέρα τάξη. Τα παιδιά που έκαναν μέτρια ως έντονη φυσική δραστηριότητα ωφελήθηκαν σε μεγαλύτερο εύρος αποτελεσμάτων στις απαιτήσεις του σχολείου σχετικά με τα παιδιά που πραγματοποιούσαν καθιστικές δραστηριότητες. Επιπλέον, τα 2/3 των γονέων και δασκάλων δήλωσαν ότι παρατήρησαν συνολική βελτίωση στη συμπεριφορά των παιδιών.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, η ΔΕΠΥ είναι μία πολυσύνθετη κατάσταση που απαιτεί συνεργασία γονέων – εκπαιδευτικών – επιστημόνων υγείας, και ολιστική προσέγγιση του παιδιού, που εκτός από τις φαρμακευτικές θεραπείες, θα εντάξει στη ζωή του δραστηριότητες που θα το βοηθήσουν, να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις διάφορες δυσκολίες που προαναφέραμε.
ΠΗΓΗ: www.eidikospaidagogos.gr
Παρασκευή 16 Αυγούστου 2019
Eρωτηματολόγιο αυτοαξιολόγησης φροντιστών ανθρώπων με άνοια (Panagiotopoulos I., 2019)
Ονομ/μο:………………………………………………
Στις ερωτήσεις που ακολουθούν, επιλέξτε τη σωστή απάντηση.
1. Η άνοια είναι:
Α. Φυσιολογική διαδικασία της γήρανσης.
Β. Ένα σύνολο συμπτωμάτων, από κάποια πάθηση.
Γ. Μία συγκεκριμένη πάθηση.
2. Η άνοια εξελίσσεται συνήθως σε:
Α. 1 στάδιο.
Β. 2 στάδια .
Γ. 3 στάδια .
3. Κάθε στάδιο, με τη σωστή αντιμετώπιση, διαρκεί περίπου:
A. 1 έτος.
Β. 3 έτη.
Γ. 6 έτη.
4. Η νόσος Alzheimer μπορεί να:
A. Αντιμετωπιστεί.
Β. Θεραπευθεί.
Γ. Διαγνωσθεί με ακρίβεια 100%.
5. H νόσος Alzheimer είναι η συνηθέστερη πάθηση σε ποσοστό περίπου:
A. 30%.
B. 50%.
Γ. 70%.
6. Η νόσος Αlzheimer μπορεί να προληφθεί:
A. Με νοητικές ασκήσεις, όπως το διάβασμα.
Β. Με τακτική σωματική άσκηση.
Γ. Με τη μεσογειακή διατροφή.
Δ. Με κοινωνικές συναναστροφές.
Ε. Φροντίζοντας την καρδιά μας.
ΣΤ. Όλα τα παραπάνω.
Ζ. Το Α,Β,Γ
7. Τα φάρμακα που διαθέτουμε σήμερα για τις περισσότερες άνοιες:
A. Θεραπεύουν ριζικά το πρόβλημα.
Β. Καθυστερούν την εξέλιξη της πάθησης.
Γ. Σταματούν την άνοια στο αντίστοιχο στάδιο.
8. Το φορτίο του φροντιστή ατόμου με άνοια είναι:
A. Σωματικό.
Β. Κοινωνικό.
Γ. Οικονομικό.
Δ. Ψυχολογικό.
Ε. Όλα τα παραπάνω.
ΣΤ. To A,Γ,Δ
9. Οι μη φαρμακευτικές θεραπείες απευθύνονται:
A. Σε επιλεγμένα άτομα με άνοια, από τη διεπιστημονική ομάδα.
Β. Σε όλα τα άτομα με άνοια.
Γ. Στα άτομα με άνοια που δεν παίρνουν φάρμακα, και αντικαθιστούν τη φαρμακευτική αγωγή.
10. Επιβαρρυντικός/οί παράγοντας/ες για άνοια είναι:
A. H ηλικία.
Β. Το κάπνισμα.
Γ. Ο σακχαρώδης διαβήτης.
Δ. Οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Ε. Όλα τα παραπάνω.
ΣΤ. Το Α και Β
Ζ. Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.
11. Οι άνθρωποι με άνοια, αναμένεται τα επόμενα χρόνια να αυξηθούν παγκοσμίως εξαιτίας:
A. Tου δημογραφικού προβλήματος.
Β. Του ανθυγιεινού τρόπου ζωής.
Γ. Όλα τα παραπάνω.
Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας.
Απαντήσεις: 1.Β, 2.Γ, 3.Β, 4.Α, 5.Β, 6.ΣΤ, 7.Β, 8.ΣΤ, 9.Α, 10.Ε, 11.Γ
Σκορ: 0-3 (χαμηλό επίπεδο γνώσης)
4-8 (μέτριο επίπεδο γνώσης)
9-11 (υψηλό επίπεδο γνώσης)
Διαβάστε περισσότερα...
Στις ερωτήσεις που ακολουθούν, επιλέξτε τη σωστή απάντηση.
1. Η άνοια είναι:
Α. Φυσιολογική διαδικασία της γήρανσης.
Β. Ένα σύνολο συμπτωμάτων, από κάποια πάθηση.
Γ. Μία συγκεκριμένη πάθηση.
2. Η άνοια εξελίσσεται συνήθως σε:
Α. 1 στάδιο.
Β. 2 στάδια .
Γ. 3 στάδια .
3. Κάθε στάδιο, με τη σωστή αντιμετώπιση, διαρκεί περίπου:
A. 1 έτος.
Β. 3 έτη.
Γ. 6 έτη.
4. Η νόσος Alzheimer μπορεί να:
A. Αντιμετωπιστεί.
Β. Θεραπευθεί.
Γ. Διαγνωσθεί με ακρίβεια 100%.
5. H νόσος Alzheimer είναι η συνηθέστερη πάθηση σε ποσοστό περίπου:
A. 30%.
B. 50%.
Γ. 70%.
6. Η νόσος Αlzheimer μπορεί να προληφθεί:
A. Με νοητικές ασκήσεις, όπως το διάβασμα.
Β. Με τακτική σωματική άσκηση.
Γ. Με τη μεσογειακή διατροφή.
Δ. Με κοινωνικές συναναστροφές.
Ε. Φροντίζοντας την καρδιά μας.
ΣΤ. Όλα τα παραπάνω.
Ζ. Το Α,Β,Γ
7. Τα φάρμακα που διαθέτουμε σήμερα για τις περισσότερες άνοιες:
A. Θεραπεύουν ριζικά το πρόβλημα.
Β. Καθυστερούν την εξέλιξη της πάθησης.
Γ. Σταματούν την άνοια στο αντίστοιχο στάδιο.
8. Το φορτίο του φροντιστή ατόμου με άνοια είναι:
A. Σωματικό.
Β. Κοινωνικό.
Γ. Οικονομικό.
Δ. Ψυχολογικό.
Ε. Όλα τα παραπάνω.
ΣΤ. To A,Γ,Δ
9. Οι μη φαρμακευτικές θεραπείες απευθύνονται:
A. Σε επιλεγμένα άτομα με άνοια, από τη διεπιστημονική ομάδα.
Β. Σε όλα τα άτομα με άνοια.
Γ. Στα άτομα με άνοια που δεν παίρνουν φάρμακα, και αντικαθιστούν τη φαρμακευτική αγωγή.
10. Επιβαρρυντικός/οί παράγοντας/ες για άνοια είναι:
A. H ηλικία.
Β. Το κάπνισμα.
Γ. Ο σακχαρώδης διαβήτης.
Δ. Οι κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Ε. Όλα τα παραπάνω.
ΣΤ. Το Α και Β
Ζ. Το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο.
11. Οι άνθρωποι με άνοια, αναμένεται τα επόμενα χρόνια να αυξηθούν παγκοσμίως εξαιτίας:
A. Tου δημογραφικού προβλήματος.
Β. Του ανθυγιεινού τρόπου ζωής.
Γ. Όλα τα παραπάνω.
Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας.
Απαντήσεις: 1.Β, 2.Γ, 3.Β, 4.Α, 5.Β, 6.ΣΤ, 7.Β, 8.ΣΤ, 9.Α, 10.Ε, 11.Γ
Σκορ: 0-3 (χαμηλό επίπεδο γνώσης)
4-8 (μέτριο επίπεδο γνώσης)
9-11 (υψηλό επίπεδο γνώσης)
Δευτέρα 5 Αυγούστου 2019
Eποπτικά σεμινάρια φυσικοθεραπείας
ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΕΠΟΠΤΙΚΩΝ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2019 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2020
OΡΓΑΝΩΣΗ: EΡΓΟΜΙΛΩ
ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΗΣ:
Ιωάννης Παναγιωτόπουλος PT, BSc, OEP Leader
Φυσικοθεραπευτής – Συγγραφέας
Προϊστ. Φυσ/πείας Μ.Φ.Η.
Το κάθε εποπτικό σεμινάριο, ανάλογα με τη θεματολογία περιλαμβάνει:
• Παρουσίαση θεωρίας σχετική με την κάθε θεματική ενότητα.
• Παρουσίαση σύγχρονων επιστημονικών δεδομένων, για τη λειτουργική αποκατάσταση των ασθενών.
• Μελέτη ατομικής περίπτωσης.
• Συζήτηση, ανάλυση, και προτεινόμενη αντιμετώπιση, για περιστατικά που έχουν αναλάβει οι συμμετέχοντες.
1 – 2. Αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια (Α.Ε.Ε.)
Διαχωρισμός Α.Ε.Ε., Αφασίες, Ημιπληγία, Αξιολόγηση Μυϊκού τόνου (Υπερτονία – Σπαστικότητα), Αξιολόγηση κινητικότητας ασθενή, Θέσεις αναχαίτισης παθολογικών προτύπων, Ορθωτικά μέσα, Τεχνικές νευρομυικής διευκόλυνσης, Ασκήσεις λεπτής και αδρής κινητικότητας, Λειτουργική αποκατάσταση
3.Nευροεκφυλιστικές παθήσεις (ν.Parkinson, Πολλαπλή Σκλήρυνση)
Κλινική εικόνα, Αξιολόγηση, Βελτίωση βάδισης με διάφορες τεχνικές, Σύγχρονες θεραπευτικές μέθοδοι, Τεχνικές μετακίνησης ασθενή
4.Άνοιες στην τρίτη ηλικία (ν. Alzheimer)
Τι είναι άνοια και τα στάδιά της, Αξιολόγηση νόησης, Το φορτίο του φροντιστή ενός ατόμου με άνοια, Ο ρόλος της σωματικής άσκησης στην άνοια, Ασκήσεις διπλού έργου (dual task), Ασκήσεις οπτικοκινητικού συντονισμού, Διαδραστικά παιχνίδια, Εxergames, Tα οφέλη της άσκησης στην τρίτη ηλικία
5.Κακώσεις κεντρικού νευρικού συστήματος (Κ.Ν.Σ.)
Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις (Κ.Ε.Κ.), Κακώσεις νωτιαίου μυελού, Παρέμβαση στη Μ.Ε.Θ., Κλίμακες αξιολόγησης, Παραπληγία, Τετραπληγία, Πρόληψη επιπλοκών κλινοστατισμού.
6 – 7. Μυοσκελετικές παθήσεις
Αξιολόγηση δύναμης, ιδιοδεκτικότητας, εύρους τροχιάς, πόνου. Οστεοαρθρίτιδα ισχίου/γόνατος/ώμου, Αποκατάσταση αρθροπλαστικής, Σπονδυλική στήλη, Κυφοπλαστική, Οστεοπόρωση, Τροποποιημένο ασκησιολόγιο για οστεοπορωτικούς ασθενείς, Κατάγματα, Πρόληψη πτώσεων, Ασκήσεις ενδυνάμωσης και ισορροπίας, Τενοντοπάθειες, Σαρκοπενία, Μυϊκές συμφύσεις, Φυσικά μέσα, Υδροθεραπεία
8. Αθλητική κάκωση
9. Aναπνευστική φυσικοθεραπεία (Χ.Α.Π.)
Τα σεμινάρια θα διαρκέσουν από τον Οκτώβριο 2018 μέχρι τον Ιούνιο 2019, θα διεξάγονται μια φορά το μήνα, ημέρα Σάββατο, και στις ώρες 10:00 πμ – 13:00 μμ. Παρακάτω είναι το ενδεικτικό πρόγραμμα. Για τυχόν αλλαγές θα ενημερώνεστε έγκαιρα.
19/10, 16/11, 14/12, 18/1, 15/2, 14/3, 11/4, 9/5, 13/6
Σε κάθε συμμετέχοντα θα δίνεται ηλεκτρονικά το υλικό κάθε συνάντησης και θα λάβει δωρεάν το βιβλίο του Κου Παναγιωτόπουλου "Γηριατρική Φυσικοθεραπεία".
Τόπος διεξαγωγής: "Εργομιλώ", Κοραή 31,Μοσχάτο
τηλ. επικοινωνίας: 210 9420230
Δικαίωμα συμμετοχής: φυσικοθεραπευτές και βοηθοί φυσικοθεραπείας
Κόστος συμμετοχής : 300ευρώ (πληρωμή ως 30/9/2019)
Δηλώσεις συμμετοχής στο ergomilw@hotmail.com (στέλνετε ον/μο, ειδικότητα, πόλη,διεύθυνση,τ.κ., σταθερό,κινητό, αν επιθυμείτε απόδειξη ή τιμολόγιο)
Διαβάστε περισσότερα...
ΠΕΡΙΟΔΟΣ: ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2019 - ΙΟΥΝΙΟΣ 2020
OΡΓΑΝΩΣΗ: EΡΓΟΜΙΛΩ
ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΗΣ:
Ιωάννης Παναγιωτόπουλος PT, BSc, OEP Leader
Φυσικοθεραπευτής – Συγγραφέας
Προϊστ. Φυσ/πείας Μ.Φ.Η.
Το κάθε εποπτικό σεμινάριο, ανάλογα με τη θεματολογία περιλαμβάνει:
• Παρουσίαση θεωρίας σχετική με την κάθε θεματική ενότητα.
• Παρουσίαση σύγχρονων επιστημονικών δεδομένων, για τη λειτουργική αποκατάσταση των ασθενών.
• Μελέτη ατομικής περίπτωσης.
• Συζήτηση, ανάλυση, και προτεινόμενη αντιμετώπιση, για περιστατικά που έχουν αναλάβει οι συμμετέχοντες.
1 – 2. Αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια (Α.Ε.Ε.)
Διαχωρισμός Α.Ε.Ε., Αφασίες, Ημιπληγία, Αξιολόγηση Μυϊκού τόνου (Υπερτονία – Σπαστικότητα), Αξιολόγηση κινητικότητας ασθενή, Θέσεις αναχαίτισης παθολογικών προτύπων, Ορθωτικά μέσα, Τεχνικές νευρομυικής διευκόλυνσης, Ασκήσεις λεπτής και αδρής κινητικότητας, Λειτουργική αποκατάσταση
3.Nευροεκφυλιστικές παθήσεις (ν.Parkinson, Πολλαπλή Σκλήρυνση)
Κλινική εικόνα, Αξιολόγηση, Βελτίωση βάδισης με διάφορες τεχνικές, Σύγχρονες θεραπευτικές μέθοδοι, Τεχνικές μετακίνησης ασθενή
4.Άνοιες στην τρίτη ηλικία (ν. Alzheimer)
Τι είναι άνοια και τα στάδιά της, Αξιολόγηση νόησης, Το φορτίο του φροντιστή ενός ατόμου με άνοια, Ο ρόλος της σωματικής άσκησης στην άνοια, Ασκήσεις διπλού έργου (dual task), Ασκήσεις οπτικοκινητικού συντονισμού, Διαδραστικά παιχνίδια, Εxergames, Tα οφέλη της άσκησης στην τρίτη ηλικία
5.Κακώσεις κεντρικού νευρικού συστήματος (Κ.Ν.Σ.)
Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις (Κ.Ε.Κ.), Κακώσεις νωτιαίου μυελού, Παρέμβαση στη Μ.Ε.Θ., Κλίμακες αξιολόγησης, Παραπληγία, Τετραπληγία, Πρόληψη επιπλοκών κλινοστατισμού.
6 – 7. Μυοσκελετικές παθήσεις
Αξιολόγηση δύναμης, ιδιοδεκτικότητας, εύρους τροχιάς, πόνου. Οστεοαρθρίτιδα ισχίου/γόνατος/ώμου, Αποκατάσταση αρθροπλαστικής, Σπονδυλική στήλη, Κυφοπλαστική, Οστεοπόρωση, Τροποποιημένο ασκησιολόγιο για οστεοπορωτικούς ασθενείς, Κατάγματα, Πρόληψη πτώσεων, Ασκήσεις ενδυνάμωσης και ισορροπίας, Τενοντοπάθειες, Σαρκοπενία, Μυϊκές συμφύσεις, Φυσικά μέσα, Υδροθεραπεία
8. Αθλητική κάκωση
9. Aναπνευστική φυσικοθεραπεία (Χ.Α.Π.)
Τα σεμινάρια θα διαρκέσουν από τον Οκτώβριο 2018 μέχρι τον Ιούνιο 2019, θα διεξάγονται μια φορά το μήνα, ημέρα Σάββατο, και στις ώρες 10:00 πμ – 13:00 μμ. Παρακάτω είναι το ενδεικτικό πρόγραμμα. Για τυχόν αλλαγές θα ενημερώνεστε έγκαιρα.
19/10, 16/11, 14/12, 18/1, 15/2, 14/3, 11/4, 9/5, 13/6
Σε κάθε συμμετέχοντα θα δίνεται ηλεκτρονικά το υλικό κάθε συνάντησης και θα λάβει δωρεάν το βιβλίο του Κου Παναγιωτόπουλου "Γηριατρική Φυσικοθεραπεία".
Τόπος διεξαγωγής: "Εργομιλώ", Κοραή 31,Μοσχάτο
τηλ. επικοινωνίας: 210 9420230
Δικαίωμα συμμετοχής: φυσικοθεραπευτές και βοηθοί φυσικοθεραπείας
Κόστος συμμετοχής : 300ευρώ (πληρωμή ως 30/9/2019)
Δηλώσεις συμμετοχής στο ergomilw@hotmail.com (στέλνετε ον/μο, ειδικότητα, πόλη,διεύθυνση,τ.κ., σταθερό,κινητό, αν επιθυμείτε απόδειξη ή τιμολόγιο)
Πέμπτη 1 Αυγούστου 2019
Nόσος Huntington (χορεία του Huntington)
Η νόσος Huntington ή χορεία του Huntington, είναι μια προοδευτική εκφυλιστική νευροπάθεια του εγκεφάλου, κληρονομείται με αυτοσωμικά επικρατή τύπο, επηρεάζει το συντονισμό των μυών, και οδηγεί τελικά σε άνοια. Στατιστικά, οι Ευρωπαίοι είναι η φυλή που προσβάλλεται περισσότερο, σε ποσοστό 1/10.000. Το χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης νόσου είναι ο φαινότυπος, που περιλαμβάνει χορειακές κινήσεις, νοητική έκπτωση, και ψυχολογικές διαταραχές.
Συνηθέστερα, η νόσος αρχίζει στην 4η με 5η δεκαετία της ζωής του ατόμου. Τα συμπτώματα επιδεινώνονται σταδιακά, με μέγιστο προσδόκιμο ζωής τα 20 έτη. Σπανιότερα, η νόσος παρουσιάζεται και σε νεαρά άτομα (νεανική μορφή ή τύπος Westphal). Το γονίδιο Huntington, παρέχει κανονικά τις γενετικές πληροφορίες για μια πρωτεΐνη που ονομάζεται, χαντιγκτίνη . Η μετάλλαξη του γονιδίου, κωδικοποιεί μια διαφορετική μορφή της χαντιγκτίνης, η παρουσία της οποίας οδηγεί σε προοδευτική βλάβη σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου.
Πιο αναλυτικά, η ν. Huntington, είναι η επέκταση των τρινουκλεοτιδικών επαναλήψεων CAG (κυτοσίνη –αδενίνη-γουανίνη), στο βραχύ σκέλος του χρωμοσώματος 4. Φυσιολογικά αλληλόμορφα, φέρουν 8-30 τριάδες, ενώ τα πάσχοντα άτομα έχουν 39-75 τριάδες, σε τουλάχιστον ένα χρωμόσωμα. Το CAG είναι ο γενετικός κώδικας για το αμινοξύ γλουταμίνη, οπότε μια σειρά από αυτά έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή μιας πολυγλουταμινικής αλυσίδας, που φαίνεται να προσδίδει μία επιβλαβή λειτουργία στην πρωτεΐνη χαντιγκτίνη, με άμεση επίπτωση τη νευροεκφύλιση.
Αφού γίνει η κλινική εξέταση από το γιατρό, γίνεται η διάγνωση στα εργαστήρια μοριακής βιολογίας, με τη μέθοδο PCR. Άλλες εξετάσεις που χρησιμοποιούνται είναι η αξονική τομογραφία (CT), και η μαγνητική τομογραφία (MRI) του εγκεφάλου.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει θεραπεία για τη ν. Huntington, και η 24ωρη φροντίδα είναι μονόδρομος στα προχωρημένα στάδια. Καθώς η νόσος εξελίσσεται με φθίνουσα πορεία, και ο ασθενής αδυνατεί να αυτοεξυπηρετηθεί, επιβάλλεται η προσεκτική διαχείριση του ασθενή από τη διεπιστημονική ομάδα. Συνδυαστικά λοιπόν με τη φαρμακευτική αγωγή του γιατρού, επιστήμονες όπως νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ψυχολόγοι, καθώς και κοινωνικοί λειτουργοί, καλούνται να βοηθήσουν τον ασθενή από το δικό του τομέα ο καθένας.
Διαβάστε περισσότερα...
Συνηθέστερα, η νόσος αρχίζει στην 4η με 5η δεκαετία της ζωής του ατόμου. Τα συμπτώματα επιδεινώνονται σταδιακά, με μέγιστο προσδόκιμο ζωής τα 20 έτη. Σπανιότερα, η νόσος παρουσιάζεται και σε νεαρά άτομα (νεανική μορφή ή τύπος Westphal). Το γονίδιο Huntington, παρέχει κανονικά τις γενετικές πληροφορίες για μια πρωτεΐνη που ονομάζεται, χαντιγκτίνη . Η μετάλλαξη του γονιδίου, κωδικοποιεί μια διαφορετική μορφή της χαντιγκτίνης, η παρουσία της οποίας οδηγεί σε προοδευτική βλάβη σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου.
Πιο αναλυτικά, η ν. Huntington, είναι η επέκταση των τρινουκλεοτιδικών επαναλήψεων CAG (κυτοσίνη –αδενίνη-γουανίνη), στο βραχύ σκέλος του χρωμοσώματος 4. Φυσιολογικά αλληλόμορφα, φέρουν 8-30 τριάδες, ενώ τα πάσχοντα άτομα έχουν 39-75 τριάδες, σε τουλάχιστον ένα χρωμόσωμα. Το CAG είναι ο γενετικός κώδικας για το αμινοξύ γλουταμίνη, οπότε μια σειρά από αυτά έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή μιας πολυγλουταμινικής αλυσίδας, που φαίνεται να προσδίδει μία επιβλαβή λειτουργία στην πρωτεΐνη χαντιγκτίνη, με άμεση επίπτωση τη νευροεκφύλιση.
Αφού γίνει η κλινική εξέταση από το γιατρό, γίνεται η διάγνωση στα εργαστήρια μοριακής βιολογίας, με τη μέθοδο PCR. Άλλες εξετάσεις που χρησιμοποιούνται είναι η αξονική τομογραφία (CT), και η μαγνητική τομογραφία (MRI) του εγκεφάλου.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει θεραπεία για τη ν. Huntington, και η 24ωρη φροντίδα είναι μονόδρομος στα προχωρημένα στάδια. Καθώς η νόσος εξελίσσεται με φθίνουσα πορεία, και ο ασθενής αδυνατεί να αυτοεξυπηρετηθεί, επιβάλλεται η προσεκτική διαχείριση του ασθενή από τη διεπιστημονική ομάδα. Συνδυαστικά λοιπόν με τη φαρμακευτική αγωγή του γιατρού, επιστήμονες όπως νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ψυχολόγοι, καθώς και κοινωνικοί λειτουργοί, καλούνται να βοηθήσουν τον ασθενή από το δικό του τομέα ο καθένας.
Κυριακή 21 Ιουλίου 2019
O ρόλος της άσκησης στη σχιζοφρένεια
Η σχιζοφρένεια είναι ένα ψυχωτικό σύνδρομο, που χαρακτηρίζεται από έντονη αλλοίωση της πραγματικότητας, επηρεάζει περίπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, και είναι συχνότερο στους άντρες. Υπάρχουν διάφορα συμπτώματα, που μπορεί να σχετίζονται με τη σχιζοφρένεια, αλλά ο κάθε ασθενής τα βιώνει διαφορετικά. Τα συμπτώματα μπορούμε να τα κατηγοριοποιήσουμε σε 3 ομάδες, στα θετικά (π.χ. ψευδαισθήσεις, παραισθήσεις), στα αρνητικά (π.χ. ανάρμοστη συμπεριφορά), και στα νοητικά ελλείμματα (πχ μνήμη). Υπάρχει μάλιστα η κλίμακα PANSS, που μετράει τη βαρύτητα των συμπτωμάτων.
Σύμφωνα με μελέτες, η άσκηση έχει σημαντικά οφέλη στα άτομα με σχιζοφρένεια. Πιο συγκεκριμένα, αντιμετωπίζει τους φόβους ή τις ψευδαισθήσεις, βελτιώνει την ψυχολογική διάθεση, βοηθά στην πλαστικότητα του εγκεφάλου, ενώ προάγει την παραγωγή των ενδορφινών, και της BDNF (Brain Delivered Neurotrophic Factor). Oι ενδορφίνες, γνωστές ως ορμόνες της χαράς, μπλοκάρουν την αίσθηση του πόνου και ταυτόχρονα περιορίζουν τη δυσφορία. Από την άλλη, ο εγκεφαλικός νευροτροφικός παράγοντας BDNF, είναι ένας αυξητικός παράγοντας που τρέφει τα αιμοφόρα αγγεία και τα νεύρα, επισκευάζει τις νευρωνικές συνάψεις, λειτουργεί ως φυσικό αντικαταθλιπτικό, είναι γνωστός για την ενισχυτική δράση του στη μνήμη, και έχει βρεθεί ότι βοηθά στην ομαλή καρδιακή λειτουργία.
Να σημειώσουμε ότι, η πιο συχνή αιτία πρόωρου θανάτου στους σχιζοφρενείς, είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα, που μερικώς εξηγούνται από τον ανθυγιεινό τρόπο ζωής. Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει, ότι ποντίκια που γεννήθηκαν χωρίς την ικανότητα να παράγουν BDNF, πεθαίνουν σύντομα μετά την γέννησή τους εξαιτίας νευρολογικών διαταραχών. Ομοίως, η ανεπαρκής παρουσία BDNF σε ανθρώπους, έχει συσχετιστεί εκτός από τη σχιζοφρένεια, με την κατάθλιψη, την άνοια, τις ψυχαναγκαστικές διαταραχές, καθώς και τις νευροεκφυλιστικές διαταραχές όπως η νόσος του Huntington.
Έρευνα του Columbia University, διερεύνησε τη βελτίωση της νοητικής λειτουργίας, που επιφέρει η αερόβια άσκηση σε ασθενείς με σχιζοφρένεια. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 2 ομάδες. Η πρώτη ακολούθησε την κλασική θεραπεία (αντιψυχωτικά φάρμακα), και η δεύτερη ακολούθησε ένα πρόγραμμα αερόβιας άσκησης (12 εβδομάδες, 3 φορές/εβδομάδα). Τα αποτελέσματα έδειξαν, ότι η ομάδα που ακολούθησε το αερόβιο πρόγραμμα βελτίωσε την αερόβια ικανότητα κατά 18%, τη νοητική λειτουργία κατά 15%, ενώ αυξήθηκε η BDNF, και βελτιώθηκε η διάθεση. Επίσης, σε άλλη έρευνα βρέθηκε ότι, η άσκηση μειώνει τις διάφορες ψευδαισθήσεις των ασθενών κατά 78% (Pelham and Campagna, 1991).
Άξιο αναφοράς, είναι ένα άλλο μη φαρμακευτικό μέσο, εκτός από την άσκηση, που βοηθάει στις γνωστικές λειτουργίες, και ονομάζεται διακρανιακές διεγέρσεις συνεχούς ρεύματος Transcranial Direct Current Stimulation (tDCS). Πρόκειται για μέθοδο νευρικής διέγερσης, που χρησιμοποιεί χαμηλής τάσης συνεχές ρεύμα, το οποίο διοχετεύεται στο κρανίο και φαίνεται να έχει θετική επίδραση στην κατάθλιψη.
Συμπερασματικά, η άσκηση έχει ευεργετικά αποτελέσματα στη μείωση των συμπτωμάτων και την αποτελεσματική διαχείριση της σχιζοφρένειας. Παλαιότερα ερευνητικά δεδομένα, έδειχναν βελτίωση μόνο στον τομέα της διάθεσης και της αυτοεκτίμησης (Plante, 1993), ενώ με τις νέες μελέτες διαπιστώνουμε ότι έχουμε οφέλη και στην ψυχωτική συμπτωματολογία (π.χ. επιθετικότητα, γνωστικά ελλείμματα, ψευδαισθήσεις). Η άσκηση ωστόσο, δε μπορεί να εφαρμοστεί ως μονοθεραπεία, αλλά συνδυαστικά με την κλασική θεραπεία της σχιζοφρένειας, για το μέγιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Διαβάστε περισσότερα...
Σύμφωνα με μελέτες, η άσκηση έχει σημαντικά οφέλη στα άτομα με σχιζοφρένεια. Πιο συγκεκριμένα, αντιμετωπίζει τους φόβους ή τις ψευδαισθήσεις, βελτιώνει την ψυχολογική διάθεση, βοηθά στην πλαστικότητα του εγκεφάλου, ενώ προάγει την παραγωγή των ενδορφινών, και της BDNF (Brain Delivered Neurotrophic Factor). Oι ενδορφίνες, γνωστές ως ορμόνες της χαράς, μπλοκάρουν την αίσθηση του πόνου και ταυτόχρονα περιορίζουν τη δυσφορία. Από την άλλη, ο εγκεφαλικός νευροτροφικός παράγοντας BDNF, είναι ένας αυξητικός παράγοντας που τρέφει τα αιμοφόρα αγγεία και τα νεύρα, επισκευάζει τις νευρωνικές συνάψεις, λειτουργεί ως φυσικό αντικαταθλιπτικό, είναι γνωστός για την ενισχυτική δράση του στη μνήμη, και έχει βρεθεί ότι βοηθά στην ομαλή καρδιακή λειτουργία.
Να σημειώσουμε ότι, η πιο συχνή αιτία πρόωρου θανάτου στους σχιζοφρενείς, είναι τα καρδιαγγειακά νοσήματα, που μερικώς εξηγούνται από τον ανθυγιεινό τρόπο ζωής. Πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει, ότι ποντίκια που γεννήθηκαν χωρίς την ικανότητα να παράγουν BDNF, πεθαίνουν σύντομα μετά την γέννησή τους εξαιτίας νευρολογικών διαταραχών. Ομοίως, η ανεπαρκής παρουσία BDNF σε ανθρώπους, έχει συσχετιστεί εκτός από τη σχιζοφρένεια, με την κατάθλιψη, την άνοια, τις ψυχαναγκαστικές διαταραχές, καθώς και τις νευροεκφυλιστικές διαταραχές όπως η νόσος του Huntington.
Έρευνα του Columbia University, διερεύνησε τη βελτίωση της νοητικής λειτουργίας, που επιφέρει η αερόβια άσκηση σε ασθενείς με σχιζοφρένεια. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 2 ομάδες. Η πρώτη ακολούθησε την κλασική θεραπεία (αντιψυχωτικά φάρμακα), και η δεύτερη ακολούθησε ένα πρόγραμμα αερόβιας άσκησης (12 εβδομάδες, 3 φορές/εβδομάδα). Τα αποτελέσματα έδειξαν, ότι η ομάδα που ακολούθησε το αερόβιο πρόγραμμα βελτίωσε την αερόβια ικανότητα κατά 18%, τη νοητική λειτουργία κατά 15%, ενώ αυξήθηκε η BDNF, και βελτιώθηκε η διάθεση. Επίσης, σε άλλη έρευνα βρέθηκε ότι, η άσκηση μειώνει τις διάφορες ψευδαισθήσεις των ασθενών κατά 78% (Pelham and Campagna, 1991).
Άξιο αναφοράς, είναι ένα άλλο μη φαρμακευτικό μέσο, εκτός από την άσκηση, που βοηθάει στις γνωστικές λειτουργίες, και ονομάζεται διακρανιακές διεγέρσεις συνεχούς ρεύματος Transcranial Direct Current Stimulation (tDCS). Πρόκειται για μέθοδο νευρικής διέγερσης, που χρησιμοποιεί χαμηλής τάσης συνεχές ρεύμα, το οποίο διοχετεύεται στο κρανίο και φαίνεται να έχει θετική επίδραση στην κατάθλιψη.
Συμπερασματικά, η άσκηση έχει ευεργετικά αποτελέσματα στη μείωση των συμπτωμάτων και την αποτελεσματική διαχείριση της σχιζοφρένειας. Παλαιότερα ερευνητικά δεδομένα, έδειχναν βελτίωση μόνο στον τομέα της διάθεσης και της αυτοεκτίμησης (Plante, 1993), ενώ με τις νέες μελέτες διαπιστώνουμε ότι έχουμε οφέλη και στην ψυχωτική συμπτωματολογία (π.χ. επιθετικότητα, γνωστικά ελλείμματα, ψευδαισθήσεις). Η άσκηση ωστόσο, δε μπορεί να εφαρμοστεί ως μονοθεραπεία, αλλά συνδυαστικά με την κλασική θεραπεία της σχιζοφρένειας, για το μέγιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα.
Κυριακή 2 Ιουνίου 2019
Το τρέξιμο βελτιώνει τη μνήμη
Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε βιώσει μια ευχάριστη εμπειρία καθώς τρέχουμε. Ειδικά στην εξοχή, το τρέξιμο είναι μια εμπειρία αυτογνωσίας και αυτοπεποίθησης, καθώς απολαμβάνουμε τα υπέροχα φυσικά τοπία. Αισθανόμαστε επίσης, το μυαλό μας φρεσκότερο και καθαρότερο, έτοιμο να αποδώσει καλύτερα στην απαιτητική καθημερινότητα.
Αυτή την εμπειρία λοιπόν, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν με μελέτες, αρκετοί επιστήμονες ανά τον κόσμο. Μία έρευνα που διεξήχθη από την Karen Postal, πρόεδρο της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κλινικής Νευροψυχολογίας, έδειξε ότι η αερόβια άσκηση βελτιώνει τη γνωστική λειτουργία, την ψυχολογική διάθεση, και το εντυπωσιακότερο είναι ότι δημιουργούνται νέοι νευρώνες. Μέχρι προσφάτως, επικρατούσε η αντίληψη, ότι γεννιόμαστε με ένα συγκεκριμένο αριθμό νευρώνων, και ότι μετά την ενηλικίωση σταματά η δημιουργία νέων νευρώνων. Ωστόσο, με τη συγκεκριμένη έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε ζώα, φάνηκε ότι νέοι νευρώνες δημιουργούνται συνεχώς στον εγκέφαλό μας, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Η ερευνήτρια ισχυρίζεται, ότι η μοναδική δραστηριότητα που προκαλεί τη δημιουργία νέων νευρώνων, είναι η έντονη αερόβια άσκηση, όπως το τρέξιμο, για 30 – 40 λεπτά.
Μια άλλη έρευνα των Lin Li et al, διερεύνησε την επίδραση της έντονης αερόβιας άσκησης στη γνωστική λειτουργία. Στην έρευνα αυτή συμμετείχαν δεκαπέντε νεαρές φοιτήτριες. Σαρώθηκαν, μετά από έντονη αερόβια σωματική άσκηση, με μαγνητική τομογραφία (MRI), καθώς εκτελούσαν τεστ μνήμης. Βρέθηκε, ότι ο φλοιός και το αριστερό ημισφαίριο έδειξαν σημάδια βελτίωσης στις διαδικασίες ελέγχου, και τελικά οι φοιτήτριες εκτελούσαν καλύτερα τα τεστ μνήμης.
Συνοψίζοντας λοιπόν, σύμφωνα με τις πρόσφατες μελέτες, φαίνεται ότι η αερόβια άσκηση, σχετίζεται άμεσα με τη βελτίωση της μνήμης. Αξίζει όμως να τονίσουμε, ότι οι έρευνες αφορούν υγιείς πληθυσμιακές ομάδες, και όχι ανθρώπους με άνοια. Η δημιουργία νέων νευρώνων μπορεί να επιτευχθεί ακόμα και σε ηλικιωμένους, αρκεί να μην έχουν κάποια μορφή άνοιας.
Πηγή: www.awakengr.com
Διαβάστε περισσότερα...
Αυτή την εμπειρία λοιπόν, έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν με μελέτες, αρκετοί επιστήμονες ανά τον κόσμο. Μία έρευνα που διεξήχθη από την Karen Postal, πρόεδρο της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κλινικής Νευροψυχολογίας, έδειξε ότι η αερόβια άσκηση βελτιώνει τη γνωστική λειτουργία, την ψυχολογική διάθεση, και το εντυπωσιακότερο είναι ότι δημιουργούνται νέοι νευρώνες. Μέχρι προσφάτως, επικρατούσε η αντίληψη, ότι γεννιόμαστε με ένα συγκεκριμένο αριθμό νευρώνων, και ότι μετά την ενηλικίωση σταματά η δημιουργία νέων νευρώνων. Ωστόσο, με τη συγκεκριμένη έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε ζώα, φάνηκε ότι νέοι νευρώνες δημιουργούνται συνεχώς στον εγκέφαλό μας, σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Η ερευνήτρια ισχυρίζεται, ότι η μοναδική δραστηριότητα που προκαλεί τη δημιουργία νέων νευρώνων, είναι η έντονη αερόβια άσκηση, όπως το τρέξιμο, για 30 – 40 λεπτά.
Μια άλλη έρευνα των Lin Li et al, διερεύνησε την επίδραση της έντονης αερόβιας άσκησης στη γνωστική λειτουργία. Στην έρευνα αυτή συμμετείχαν δεκαπέντε νεαρές φοιτήτριες. Σαρώθηκαν, μετά από έντονη αερόβια σωματική άσκηση, με μαγνητική τομογραφία (MRI), καθώς εκτελούσαν τεστ μνήμης. Βρέθηκε, ότι ο φλοιός και το αριστερό ημισφαίριο έδειξαν σημάδια βελτίωσης στις διαδικασίες ελέγχου, και τελικά οι φοιτήτριες εκτελούσαν καλύτερα τα τεστ μνήμης.
Συνοψίζοντας λοιπόν, σύμφωνα με τις πρόσφατες μελέτες, φαίνεται ότι η αερόβια άσκηση, σχετίζεται άμεσα με τη βελτίωση της μνήμης. Αξίζει όμως να τονίσουμε, ότι οι έρευνες αφορούν υγιείς πληθυσμιακές ομάδες, και όχι ανθρώπους με άνοια. Η δημιουργία νέων νευρώνων μπορεί να επιτευχθεί ακόμα και σε ηλικιωμένους, αρκεί να μην έχουν κάποια μορφή άνοιας.
Πηγή: www.awakengr.com
Τρίτη 21 Μαΐου 2019
Βαλλίζουμε και ευεξία στην Ικαρία
Πέμπτη 16 Μαΐου 2019
Δημιουργικό σεμινάριο ικαριώτικων χορών και παράδοσης της Ικαρίας
Σάββατο 13 Απριλίου 2019
1st Athens Senior Games 2019 (Palaio Faliro)
Κυριακή 7 Απριλίου 2019
Διατροφή με finger food σε ανθρώπους με άνοια
Τα τελευταία χρόνια γίνεται λόγος για τη σίτιση με finger food, σε ανθρώπους με άνοια. Πρόκειται για νόστιμα και υγιεινά σνακ, που μπορούν να φάνε ανεξάρτητοι, με το χέρι τους. Μερικές από τις τροφές που χρησιμοποιούνται για την ετοιμασία ενός πιάτου με finger food, είναι μικρά σάντουιτς, κύβοι τυριού, κεφτεδάκια, ντοματίνια καθώς και κομματάκια φρούτων.
Θυμίζουμε ότι οι άνθρωποι με άνοια, λόγω γνωστικών ελλειμμάτων, συχνά δεν αναγνωρίζουν το μαχαίρι και το πιρούνι ή ακόμα λόγω κινητικών δυσκολιών, αδυνατούν να τα χρησιμοποιήσουν. Αν αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν με τη βοήθεια του φροντιστή το γεύμα, υπάρχει πιθανότητα να το απολαύσουν λιγότερο ή να εμφανίσουν άρνηση και επιθετικότητα. Θα μπορούσε λοιπόν το fingerfood να είναι μια λύση?
Η απάντηση είναι ναι, αλλά εξατομικευμένα. Η βασική ιδέα του fingerfood, είναι ότι αφενός τους είναι ευκολότερο να αυτοεξυπηρετηθούν, αφετέρου τους είναι πιο ευχάριστο στο μάτι, άρα τρώνε περισσότερο. Ωστόσο να τονίσουμε, ότι δε ΄΄δουλεύουν΄΄ όλες οι ιδέες σε όλους τους ανθρώπους με άνοια. Χρειάζεται απλά να δοκιμάζουμε και να παρατηρούμε τι ''πιάνει'' στον καθένα.
Όπως είναι φυσικό, θα πρέπει να λάβουμε κάποια μέτρα ασφαλείας για τη διατροφή με finger food. Επιβάλλεται το πλύσιμο των χεριών, πριν και μετά τα γεύματα, για να ελαχιστοποιηθεί η μόλυνση των τροφίμων και οι γαστρεντερικές διαταραχές. Επιπλέον, αφαιρούμε οδοντογλυφίδες ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Τέλος, πρέπει να προληφθεί ο κίνδυνος της πνιγμονής. Αφαιρέστε τυχόν σπόρους, κόκκαλα, και δέρματα, και εξασφαλίστε μαλακά μικρά κομμάτια τροφής, που μπορούν να μασήσουν και να καταπιούν με ασφάλεια.
Διαβάστε περισσότερα...
Θυμίζουμε ότι οι άνθρωποι με άνοια, λόγω γνωστικών ελλειμμάτων, συχνά δεν αναγνωρίζουν το μαχαίρι και το πιρούνι ή ακόμα λόγω κινητικών δυσκολιών, αδυνατούν να τα χρησιμοποιήσουν. Αν αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν με τη βοήθεια του φροντιστή το γεύμα, υπάρχει πιθανότητα να το απολαύσουν λιγότερο ή να εμφανίσουν άρνηση και επιθετικότητα. Θα μπορούσε λοιπόν το fingerfood να είναι μια λύση?
Η απάντηση είναι ναι, αλλά εξατομικευμένα. Η βασική ιδέα του fingerfood, είναι ότι αφενός τους είναι ευκολότερο να αυτοεξυπηρετηθούν, αφετέρου τους είναι πιο ευχάριστο στο μάτι, άρα τρώνε περισσότερο. Ωστόσο να τονίσουμε, ότι δε ΄΄δουλεύουν΄΄ όλες οι ιδέες σε όλους τους ανθρώπους με άνοια. Χρειάζεται απλά να δοκιμάζουμε και να παρατηρούμε τι ''πιάνει'' στον καθένα.
Όπως είναι φυσικό, θα πρέπει να λάβουμε κάποια μέτρα ασφαλείας για τη διατροφή με finger food. Επιβάλλεται το πλύσιμο των χεριών, πριν και μετά τα γεύματα, για να ελαχιστοποιηθεί η μόλυνση των τροφίμων και οι γαστρεντερικές διαταραχές. Επιπλέον, αφαιρούμε οδοντογλυφίδες ή άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Τέλος, πρέπει να προληφθεί ο κίνδυνος της πνιγμονής. Αφαιρέστε τυχόν σπόρους, κόκκαλα, και δέρματα, και εξασφαλίστε μαλακά μικρά κομμάτια τροφής, που μπορούν να μασήσουν και να καταπιούν με ασφάλεια.
Παρασκευή 5 Απριλίου 2019
Erasmus (Ec EuVET) Roskilde Denmark 2019
Κυριακή 24 Μαρτίου 2019
Νόσος των λεγεωνάριων
Η νόσος των λεγεωνάριων ή <<νόσος των κλιματιστικών>> είναι μια σοβαρή μορφή πνευμονίας, που διακρίνεται από εκτεταμένη λοίμωξη των πνευμόνων, που προκαλείται συνήθως από το βακτηρίο λεγιονέλλα (legionella). Είναι προφανές, ότι τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί αύξηση των κρουσμάτων από την εν λόγω νόσο, κάτι που δικαιολογείται αναλογικά, από την ταχεία αύξηση των κλιματιστικών.
Η ελλιπής συντήρηση των κλιματιστικών, είναι αυτή που οδηγεί σε συγκέντρωση παθογόνων μικροοργανισμών, οι οποίοι αιωρούνται σε κλειστούς χώρους και καταλήγουν στο αναπνευστικό σύστημα των ανθρώπων. Αξίζει να τονιστεί λοιπόν, η σημαντικότητα της τακτικής συντήρησης των κλιματιστικών, ως πρόληψη για τη νόσο των λεγεωνάριων.
Η νόσος των λεγεωνάριων δεν είναι μεταδοτική, και πλήττει κυρίως ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού με εξασθενημένο ανοσοποιητικό, ηλικιωμένους και καπνιστές. Η κλινική εικόνα του ασθενή περιλαμβάνει, πονοκέφαλο, υψηλό πυρετό, μυϊκούς πόνους, ρίγη, βήχα, δύσπνοια, γαστρεντερικές διαταραχές, ακόμα και σύγχυση. Κάποιοι ασθενείς περνούν ελαφριά τη νόσο των λεγεωνάριων, μια κατάσταση γνωστή ως <<πυρετός Pontiac>>, που δεν προσβάλλει τους πνεύμονες, και τα συμπτώματα υποχωρούν μέσα σε δύο - πέντε μέρες.
Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της νόσου με αντιβιοτικά που θα χορηγήσει ο γιατρός, επιταχύνει την ίαση του ασθενή και μειώνει τον κίνδυνο επιπλοκών όπως, η αναπνευστική ανεπάρκεια και η οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Ωστόσο υπάρχουν σοβαρές περιπτώσεις, που ακόμα και με τη θεραπεία οι ασθενείς δεν τα καταφέρνουν, και τελικά πεθαίνουν.
Διαβάστε περισσότερα...
Η ελλιπής συντήρηση των κλιματιστικών, είναι αυτή που οδηγεί σε συγκέντρωση παθογόνων μικροοργανισμών, οι οποίοι αιωρούνται σε κλειστούς χώρους και καταλήγουν στο αναπνευστικό σύστημα των ανθρώπων. Αξίζει να τονιστεί λοιπόν, η σημαντικότητα της τακτικής συντήρησης των κλιματιστικών, ως πρόληψη για τη νόσο των λεγεωνάριων.
Η νόσος των λεγεωνάριων δεν είναι μεταδοτική, και πλήττει κυρίως ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού με εξασθενημένο ανοσοποιητικό, ηλικιωμένους και καπνιστές. Η κλινική εικόνα του ασθενή περιλαμβάνει, πονοκέφαλο, υψηλό πυρετό, μυϊκούς πόνους, ρίγη, βήχα, δύσπνοια, γαστρεντερικές διαταραχές, ακόμα και σύγχυση. Κάποιοι ασθενείς περνούν ελαφριά τη νόσο των λεγεωνάριων, μια κατάσταση γνωστή ως <<πυρετός Pontiac>>, που δεν προσβάλλει τους πνεύμονες, και τα συμπτώματα υποχωρούν μέσα σε δύο - πέντε μέρες.
Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της νόσου με αντιβιοτικά που θα χορηγήσει ο γιατρός, επιταχύνει την ίαση του ασθενή και μειώνει τον κίνδυνο επιπλοκών όπως, η αναπνευστική ανεπάρκεια και η οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Ωστόσο υπάρχουν σοβαρές περιπτώσεις, που ακόμα και με τη θεραπεία οι ασθενείς δεν τα καταφέρνουν, και τελικά πεθαίνουν.
Τρίτη 5 Μαρτίου 2019
Ασκήσεις με αλτήρες kettlebell στην τρίτη ηλικία
Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019
Κινητοποίηση στην Υγεία
Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2019
1st Αthens Senior Games 2019 (Polidroso - Marousi)
Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2019
Σύνδρομο Τext Neck
Mε τον όρο σύνδρομο text neck, αναφερόμαστε στα προβλήματα που παρατηρούνται στο ανθρώπινο σώμα, λόγω της παρατεταμένης κάμψης της κεφαλής σε καθημερινή βάση, για τη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών, όπως τα κινητά τηλέφωνα. Πρόκειται για ένα σύνδρομο, που εμφανίστηκε πρόσφατα στην ιατρική, και προφανώς συνδέεται άμεσα με το σύγχρονο τρόπο ζωής. Ο συγκεκριμένος όρος, περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον αμερικανό γιατρό Τζιμ Γκόλντμαν.
Ο όρος text neck άρχισε να χρησιμοποιείται, όταν έκαναν την εμφάνισή τους στην αγορά, τα πρώτα φορητά ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τότε παρατηρήθηκε για πρώτη φορά, η παρατεταμένη κάμψη της κεφαλής, για τη χρήση της παιχνιδομηχανής. Εν συνεχεία, εμφανίστηκαν τα κινητά τηλέφωνα και τα tablet, και με την πάροδο των χρόνων η χρήση τους εξαπλώθηκε στους περισσότερους ανθρώπους. Η ομάδα κινδύνου είναι τα παιδιά και οι νέοι που χρησιμοποιούν κατά κόρων τις συσκευές αυτές. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι όπως οι υπολογιστές έγιναν η αιτία για το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα, έτσι και τα κινητά τηλέφωνα έγιναν η αιτία για το σύνδρομο text neck.
Συγκεκριμένα, όπως φαίνεται και στην εικόνα η κάμψη της κεφαλής, κατά 15 μοίρες προκαλεί 12 κιλά πίεσης, κατά 30 μοίρες προκαλεί 18 κιλά πίεσης, κατά 45 μοίρες 22 κιλά πίεσης, και κατά 60 μοίρες προκαλεί 27 κιλά πίεσης στην σπονδυλική στήλη. Μακροχρόνια λοιπόν, μπορούν να προκληθούν εκφυλιστικές αλλοιώσεις σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος, όπως για παράδειγμα στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Στη συμπτωματολογία του συνδρόμου text neck, περιλαμβάνονται οι πονοκέφαλοι, ο πόνος στον αυχένα και στην ωμική ζώνη, καθώς και η χαρακτηριστική κυφωτική στάση της σπονδυλικής στήλης.
Αναφορικά με την αντιμετώπιση του συνδρόμου, θα ήταν ουτοπικό στην εποχή μας, να προτείναμε τη μειωμένη χρήση των συσκευών αυτών. Το κλειδί για την αντιμετώπιση του συνδρόμου, είναι η ενημέρωση των χρηστών για τη σημασία της εργονομικής στάσης του σώματος κατά τη διάρκεια της χρήσης των συσκευών, όπως επίσης και να κάνουν συχνά διαλείμματα και διατάσεις. Τέλος ο φυσικοθεραπευτής σας, μπορεί να σας υποδείξει το κατάλληλο ασκησιολόγιο, ώστε να το εντάξετε στην καθημερινότητά σας, ως πρόληψη ή και αντιμετώπιση του συνδρόμου text neck.
Διαβάστε περισσότερα...
Ο όρος text neck άρχισε να χρησιμοποιείται, όταν έκαναν την εμφάνισή τους στην αγορά, τα πρώτα φορητά ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τότε παρατηρήθηκε για πρώτη φορά, η παρατεταμένη κάμψη της κεφαλής, για τη χρήση της παιχνιδομηχανής. Εν συνεχεία, εμφανίστηκαν τα κινητά τηλέφωνα και τα tablet, και με την πάροδο των χρόνων η χρήση τους εξαπλώθηκε στους περισσότερους ανθρώπους. Η ομάδα κινδύνου είναι τα παιδιά και οι νέοι που χρησιμοποιούν κατά κόρων τις συσκευές αυτές. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι όπως οι υπολογιστές έγιναν η αιτία για το σύνδρομο του καρπιαίου σωλήνα, έτσι και τα κινητά τηλέφωνα έγιναν η αιτία για το σύνδρομο text neck.
Συγκεκριμένα, όπως φαίνεται και στην εικόνα η κάμψη της κεφαλής, κατά 15 μοίρες προκαλεί 12 κιλά πίεσης, κατά 30 μοίρες προκαλεί 18 κιλά πίεσης, κατά 45 μοίρες 22 κιλά πίεσης, και κατά 60 μοίρες προκαλεί 27 κιλά πίεσης στην σπονδυλική στήλη. Μακροχρόνια λοιπόν, μπορούν να προκληθούν εκφυλιστικές αλλοιώσεις σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος, όπως για παράδειγμα στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Στη συμπτωματολογία του συνδρόμου text neck, περιλαμβάνονται οι πονοκέφαλοι, ο πόνος στον αυχένα και στην ωμική ζώνη, καθώς και η χαρακτηριστική κυφωτική στάση της σπονδυλικής στήλης.
Αναφορικά με την αντιμετώπιση του συνδρόμου, θα ήταν ουτοπικό στην εποχή μας, να προτείναμε τη μειωμένη χρήση των συσκευών αυτών. Το κλειδί για την αντιμετώπιση του συνδρόμου, είναι η ενημέρωση των χρηστών για τη σημασία της εργονομικής στάσης του σώματος κατά τη διάρκεια της χρήσης των συσκευών, όπως επίσης και να κάνουν συχνά διαλείμματα και διατάσεις. Τέλος ο φυσικοθεραπευτής σας, μπορεί να σας υποδείξει το κατάλληλο ασκησιολόγιο, ώστε να το εντάξετε στην καθημερινότητά σας, ως πρόληψη ή και αντιμετώπιση του συνδρόμου text neck.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)