Η σημασία της άσκησης σε παιδιά με ΔΕΠΥ

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), είναι μια νευρολογική διαταραχή του εγκεφάλου, που εμφανίζεται στα παιδιά και συχνά συνεχίζεται στην ενήλικη ζωή, με λιγότερο έντονα συμπτώματα. Η κλινική εικόνα των ατόμων με ΔΕΠΥ, οφείλεται στο γεγονός ότι κάποιες νευρωνικές συνάψεις δε λειτουργούν σωστά. Αρκετές επιστημονικές μελέτες, δείχνουν μια εγκεφαλική δυσλειτουργία, ειδικότερα στον προμετωπιαίο φλοιό καθώς και στις συνδέσεις του, με τα βασικά γάγγλια.

Τα συμπτώματα διαφέρουν από παιδί σε παιδί, αλλά γενικότερα υπάρχει ένας συνδυασμός αδυναμίας συγκέντρωσης, υπερκινητικότητας, και παρορμητικότητας. Λόγω της φύσης των συμπτωμάτων, η διάγνωση γίνεται συνήθως στην ηλικία των 3-5 ετών, όταν τα παιδιά ξεκινούν το παιδικό σταθμό ή το σχολείο, γι’ αυτό το λόγο συνήθως οι δάσκαλοι είναι αυτοί, που πρώτοι υποψιάζονται την ΔΕΠΥ. Αν παρατηρηθεί μια περίεργη συμπεριφορά, οι δάσκαλοι ενημερώνουν τους γονείς και εκείνοι με τη σειρά τους, οφείλουν να επισκεφθούν κάποιον παιδοψυχίατρο ή παιδίατρο, ώστε να επιβεβαιώσει την ΔΕΠΥ ή να διαγνώσει αν συμβαίνει κάτι άλλο.

Σε περίπτωση που τελικά διαγνωστεί το παιδί με ΔΕΠΥ, τότε θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία με το σχολείο του. Στο πλάνο της θεραπείας το παιδί θα πρέπει να παρακολουθείται από τον γονιό, τον δάσκαλο και τη νοσηλεύτρια του σχολείου. Κομβικής σημασίας βέβαια είναι, η ενσωμάτωση της άσκησης, στη ρουτίνα ενός παιδιού με ΔΕΠΥ.

Η σωματική άσκηση, αποτελεί ένα σημαντικό μη φαρμακευτικό μέσο θεραπείας της ΔΕΠΥ. Συγκεκριμένα, συνιστάται καθημερινή αερόβια άσκηση (κολύμβηση, τζόκινγκ, ποδήλατο), ενώ θεωρείται ότι τα ατομικά αθλήματα είναι πιο κατάλληλα για τα παιδιά με ΔΕΠΥ σε σχέση με τα ομαδικά αθλήματα, αφού εκεί μπορούν να αποδώσουν καλύτερα. Τα ομαδικά αθλήματα που απαιτούν σωματική επαφή (π.χ. μπάσκετ, ποδόσφαιρο) δεν είναι η καταλληλότερη επιλογή, εκτός κι αν στόχος είναι η κοινωνικοποίηση και η συγκέντρωση του παιδιού.

Γνωρίζουμε ότι η άσκηση εκτός από τα σωματικά οφέλη, ενισχύει την εγκεφαλική λειτουργία. Ειδικότερα, βελτιώνει την αιματική ροή του εγκέφαλου, και ταυτόχρονα εκλύονται νευροδιαβιβαστές όπως η ντοπαμίνη, που μας βοηθούν να σκεφτόμαστε, να συγκεντρωνόμαστε, να ελέγχουμε τις κινήσεις μας, και τη συμπεριφορά μας. Είναι προφανές, ότι η άσκηση επιτρέπει στα παιδιά να εκτονώνουν την ενέργεια τους, κάτι που μειώνει την παρορμητικότητα και την υπερκινητικότητα που συνδέεται με την ΔΕΠΥ. Ιδιαίτερα ωφέλιμη είναι η άσκηση στον ψυχοκοινωνικό τομέα του παιδιού με ΔΕΠΥ, αφού δυσκολεύεται στην κοινωνικοποίησή του με τα άλλα παιδιά.

Επιστήμονες παρακολούθησαν, για περίπου τρεις μήνες, περίπου 200 μαθητές (με ΔΕΠΥ ή χωρίς) από το νηπιαγωγείο ως την δευτέρα τάξη. Τα παιδιά που έκαναν μέτρια ως έντονη φυσική δραστηριότητα ωφελήθηκαν σε μεγαλύτερο εύρος αποτελεσμάτων στις απαιτήσεις του σχολείου σχετικά με τα παιδιά που πραγματοποιούσαν καθιστικές δραστηριότητες. Επιπλέον, τα 2/3 των γονέων και δασκάλων δήλωσαν ότι παρατήρησαν συνολική βελτίωση στη συμπεριφορά των παιδιών.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, η ΔΕΠΥ είναι μία πολυσύνθετη κατάσταση που απαιτεί συνεργασία γονέων – εκπαιδευτικών – επιστημόνων υγείας, και ολιστική προσέγγιση του παιδιού, που εκτός από τις φαρμακευτικές θεραπείες, θα εντάξει στη ζωή του δραστηριότητες που θα το βοηθήσουν, να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις διάφορες δυσκολίες που προαναφέραμε.

ΠΗΓΗ: www.eidikospaidagogos.gr