Το επάγγελμα του φυσικοθεραπευτή, λόγω της χειρωνακτικής εργασίας, ανήκει σε αυτά με τη συχνότερη εμφάνιση μυοσκελετικών προβλημάτων. Πέρα όμως από την έντονη σωματική δραστηριότητα που απαιτεί το φυσικοθεραπευτικό επάγγελμα, φαίνεται να δρουν αρνητικά στρεσογόνοι παράγοντες , αλλά και η πολύωρη έκθεση σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία ή υπεριώδεις ακτινοβολίες. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει, οι ανατομικές περιοχές που επηρεάζονται περισσότερο είναι η οσφύ, ο αυχένας, καθώς και η άκρα χείρα. Αναφορικά με την ηλικία, η μεγαλύτερη συχνότητα μυοσκελετικών κακώσεων εμφανίστηκε μεταξύ 36-45 (Bork et al, 1996).
Η οσφυϊκή μοίρα τραυματίζεται κυρίως κατά τη μετακίνηση υπέρβαρων ή εξαρτημένων ατόμων. Επίσης, η πολύωρη ορθοστασία, η κινησιοθεραπεία μακριά από το σώμα του ασθενή, και οι απότομες καμπτικές στροφικές κινήσεις του κορμού επιβαρύνουν την οσφύ.
Η αυχενική μοίρα συνήθως τραυματίζεται όταν ο φυσικοθεραπευτής, εργάζεται στην ίδια θέση για μεγάλα χρονικά διαστήματα, και σε καμπτικές στροφικές κινήσεις της σπονδυλικής στήλης άνω των 20 μοιρών. Η άκρα χείρα επιβαρύνεται εφαρμόζοντας τεχνικές μάλαξης, κινησιοθεραπείας, ή τεχνικές manual therapy. Όταν μάλιστα ο φυσικοθεραπευτής αναλαμβάνει μεγάλο όγκο ασθενών σε μια μέρα, το πρόβλημα επιδεινώνεται.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με έρευνα (Bork et al, 1996) παρατηρήθηκαν τα ακόλουθα ποσοστά μυοσκελετικών προβλημάτων στους φυσικοθεραπευτές σε σχέση με την ανατομική τους περιοχή. Αυχενική μοίρα 24.7%, ώμοι 18.9%, πλάτη 28.7%, αγκώνες 8%, οσφύ 45%, καρποί /άκρα χείρα 29.6%, ισχία / μηροί 4.7%, γόνατα 10.9%, ταρσοί / άκρος πόδας 10.7%.
