Γράφουν οι: Αλεξούλη Ζωή, ψυχολόγος
Παναγιωτόπουλος Ιωάννης, φυσικοθεραπευτής
Άρθρο δημοσιευμένο στο www.glyfadametropolitans.com
Η κινηματογραφοθεραπεία, αποτελεί μία ψυχαγωγική και συνάμα θεραπευτική μέθοδο, σε ανθρώπους με άνοια. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στις ΗΠΑ. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα διαδραστικό cinema, καθώς καλούνται οι ίδιοι οι θεατές – ασθενείς, να συμμετάσχουν ενεργά, απαντώντας σε ερωτήσεις από ψυχολόγο, κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της ταινίας.
Οι ερωτήσεις σχετικές με την ταινία, αποσκοπούν κυρίως στην νοητική ενδυνάμωση του ατόμου. Για παράδειγμα, καλείται ο θεατής να θυμηθεί το όνομα του πρωταγωνιστή, ή με πιο τρόπο εξελίσεται η υπόθεση της ταινίας. Επιπλέον η cinema – therapy, αποτελεί ερέθισμα για ανοικτή συζήτηση της ομάδας, για θέματα ποικίλου ενδιαφέροντος.
Η παρακολούθηση μιάς ταινίας βέβαια, μπορεί να διεγείρει διάφορα συναισθήματα όπως, χαρά, γέλιο, αγάπη, αγωνία και συγκίνηση. Ας μην ξεχνάμε ότι, στους ανθρώπους με άνοια οι περιοχές του εγκεφάλου που επεξεργάζονται τα συναισθήματα επηρεάζονται λιγότερο. Έτσι λοιπόν παρατηρούμε, ότι οι επιλεγμένες ταινίες, συμβάλλουν σημαντικά στην μείωση των συγκρούσεων ή των εντάσεων μεταξύ των ατόμων, στη βελτίωση της ψυχολογικής κατάστασης, στη βελτίωση της συγκέντρωσης, καθώς και στη βελτίωση της γνωστικής λειτουργίας.
Συνεπώς μια επιλεγμένη ταινία, λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των θεατών που αποτελούν τη θεραπευτική ομάδα (cinema-therapy), και του ψυχολόγου. Ο κινηματογράφος εξάλλου, όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης, βελτιώνουν την αυτογνωσία μας, και απελευθερώνουν το πνεύμα μας. Μόνο που η cinema – therapy, είναι πολλά περισσότερα από μία απλή μορφή τέχνης, όπως προαναλύσαμε.
Διαβάστε περισσότερα...
Παναγιωτόπουλος Ιωάννης, φυσικοθεραπευτής
Άρθρο δημοσιευμένο στο www.glyfadametropolitans.com
Η κινηματογραφοθεραπεία, αποτελεί μία ψυχαγωγική και συνάμα θεραπευτική μέθοδο, σε ανθρώπους με άνοια. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στις ΗΠΑ. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα διαδραστικό cinema, καθώς καλούνται οι ίδιοι οι θεατές – ασθενείς, να συμμετάσχουν ενεργά, απαντώντας σε ερωτήσεις από ψυχολόγο, κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της ταινίας.
Οι ερωτήσεις σχετικές με την ταινία, αποσκοπούν κυρίως στην νοητική ενδυνάμωση του ατόμου. Για παράδειγμα, καλείται ο θεατής να θυμηθεί το όνομα του πρωταγωνιστή, ή με πιο τρόπο εξελίσεται η υπόθεση της ταινίας. Επιπλέον η cinema – therapy, αποτελεί ερέθισμα για ανοικτή συζήτηση της ομάδας, για θέματα ποικίλου ενδιαφέροντος.
Η παρακολούθηση μιάς ταινίας βέβαια, μπορεί να διεγείρει διάφορα συναισθήματα όπως, χαρά, γέλιο, αγάπη, αγωνία και συγκίνηση. Ας μην ξεχνάμε ότι, στους ανθρώπους με άνοια οι περιοχές του εγκεφάλου που επεξεργάζονται τα συναισθήματα επηρεάζονται λιγότερο. Έτσι λοιπόν παρατηρούμε, ότι οι επιλεγμένες ταινίες, συμβάλλουν σημαντικά στην μείωση των συγκρούσεων ή των εντάσεων μεταξύ των ατόμων, στη βελτίωση της ψυχολογικής κατάστασης, στη βελτίωση της συγκέντρωσης, καθώς και στη βελτίωση της γνωστικής λειτουργίας.
Συνεπώς μια επιλεγμένη ταινία, λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των θεατών που αποτελούν τη θεραπευτική ομάδα (cinema-therapy), και του ψυχολόγου. Ο κινηματογράφος εξάλλου, όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης, βελτιώνουν την αυτογνωσία μας, και απελευθερώνουν το πνεύμα μας. Μόνο που η cinema – therapy, είναι πολλά περισσότερα από μία απλή μορφή τέχνης, όπως προαναλύσαμε.