Το χέρι του μουσικού, περιλαμβάνει όλες τις παθολογικές καταστάσεις του άνω άκρου, που μπορούν να τα ταλαιπωρήσουν έναν επαγγελματία μουσικό, ή να τον οδηγήσουν σε αποχή από την καριέρα του για ένα χρονικό διάστημα. Στις μέρες μας το φαινόμενο αυτό έχει λάβει επιδημιολογικές διαστάσεις, κάτι που οφείλεται στην ελλιπή διάγνωση, θεραπεία, και αποκατάσταση.
Γενικότερα, τον επαγγελματία μουσικό, επιβάλλεται να τον αντιμετωπίζουμε ως έναν επαγγελματία αθλητή, με εξειδικευμένη ομάδα αποκατάστασης (ιατροί, φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές κ.α.). Η διεθνής βιβλιογραφία περιγράφει 3 κύριες παθολογικές καταστάσεις, που μπορεί να συνυπάρχουν ή να επηρεάζουν ως μεμονωμένες, το χέρι του μουσικού.
Το σύνδρομο υπέρχρησης (είναι το συχνότερο, αν σκεφτούμε ότι ο μουσικός εκτελεί χιλιάδες κινήσεις το λεπτό), το σύνδρομο πίεσης περιφερικών νεύρων, και τις λειτουργικές δυστονίες (κράμπες του μουσικού). Μελέτη έδειξε, ότι το 65% (n=485) των μουσικών μελών συμφωνικής ορχήστρας, εμφάνισε σύνδρομα υπέρχρησης (Fry et al, 1998). Άλλη μελέτη έδειξε, ότι το 22% του δείγματος που εξετάσθηκε σε Ιατρικό Κέντρο για μουσικούς, έπασχε από πίεση περιφερικού νεύρου (Lederman et al, 1995). Eπιπλέον, μελέτη σε 100 επαγγελματίες μουσικούς, προσδιόρισε το ποσοστό εμφάνισης της λειτουργικής δυστονίας, στο 27% (Hochberg et al, 1983). Τα τελευταία χρόνια διεξάγονται πολυάριθμες μελέτες, αναφορικά με τη συσχέτιση της δυστονίας και την πλαστικότητα του εγκεφάλου.
Αφού γίνει η σωστή διάγνωση του μουσικού, ο φυσικοθεραπευτής αξιολογεί το πάσχον μέλος, και καταστρώνει ένα εξατομικευμένο πλάνο θεραπείας και αποκατάστασης. Σε γενικές γραμμές, η φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει την εφαρμογή φυσικών μέσων (ηλεκτροθεραπεία, υπέρηχα, Laser κ.α.), την κινησιοθεραπεία (παθητικές, ισομετρικές, ισοτονικές ασκήσεις αυξανόμενης δυσκολίας, διδασκαλία αυτοδιατάσεων, λειτουργικές ασκήσεις σχετικές με το αντίστοιχο μουσικό όργανο), τη θεραπευτική μάλαξη, καθώς και την εφαρμογή Kinesiotaping. Συμπερασματικά, το χέρι του μουσικού όταν διαγνωστεί έγκαιρα μπορεί να αντιμετωπιστεί συντηρητικά, με φάρμακα και φυσικοθεραπεία. Αν δε γίνει αυτό ή αποτύχει η συντηρητική θεραπεία, ο μουσικός οδηγείται τελικά στο χειρουργείο.
Διαβάστε περισσότερα...
Γενικότερα, τον επαγγελματία μουσικό, επιβάλλεται να τον αντιμετωπίζουμε ως έναν επαγγελματία αθλητή, με εξειδικευμένη ομάδα αποκατάστασης (ιατροί, φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές κ.α.). Η διεθνής βιβλιογραφία περιγράφει 3 κύριες παθολογικές καταστάσεις, που μπορεί να συνυπάρχουν ή να επηρεάζουν ως μεμονωμένες, το χέρι του μουσικού.
Το σύνδρομο υπέρχρησης (είναι το συχνότερο, αν σκεφτούμε ότι ο μουσικός εκτελεί χιλιάδες κινήσεις το λεπτό), το σύνδρομο πίεσης περιφερικών νεύρων, και τις λειτουργικές δυστονίες (κράμπες του μουσικού). Μελέτη έδειξε, ότι το 65% (n=485) των μουσικών μελών συμφωνικής ορχήστρας, εμφάνισε σύνδρομα υπέρχρησης (Fry et al, 1998). Άλλη μελέτη έδειξε, ότι το 22% του δείγματος που εξετάσθηκε σε Ιατρικό Κέντρο για μουσικούς, έπασχε από πίεση περιφερικού νεύρου (Lederman et al, 1995). Eπιπλέον, μελέτη σε 100 επαγγελματίες μουσικούς, προσδιόρισε το ποσοστό εμφάνισης της λειτουργικής δυστονίας, στο 27% (Hochberg et al, 1983). Τα τελευταία χρόνια διεξάγονται πολυάριθμες μελέτες, αναφορικά με τη συσχέτιση της δυστονίας και την πλαστικότητα του εγκεφάλου.
Αφού γίνει η σωστή διάγνωση του μουσικού, ο φυσικοθεραπευτής αξιολογεί το πάσχον μέλος, και καταστρώνει ένα εξατομικευμένο πλάνο θεραπείας και αποκατάστασης. Σε γενικές γραμμές, η φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει την εφαρμογή φυσικών μέσων (ηλεκτροθεραπεία, υπέρηχα, Laser κ.α.), την κινησιοθεραπεία (παθητικές, ισομετρικές, ισοτονικές ασκήσεις αυξανόμενης δυσκολίας, διδασκαλία αυτοδιατάσεων, λειτουργικές ασκήσεις σχετικές με το αντίστοιχο μουσικό όργανο), τη θεραπευτική μάλαξη, καθώς και την εφαρμογή Kinesiotaping. Συμπερασματικά, το χέρι του μουσικού όταν διαγνωστεί έγκαιρα μπορεί να αντιμετωπιστεί συντηρητικά, με φάρμακα και φυσικοθεραπεία. Αν δε γίνει αυτό ή αποτύχει η συντηρητική θεραπεία, ο μουσικός οδηγείται τελικά στο χειρουργείο.