Το σύνδρομο κοιλιακών – προσαγωγών

Το σύνδρομο κοιλιακών - προσαγωγών ή κήλη του αθλητή, είναι μια πάθηση, που αντιμετωπίζουν κυρίως επαγγελματίες αθλητές στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Συγκεκριμένα το σύνδρομο αυτό, εμφανίζεται σε ποσοστό 5% περίπου όλων των αθλητικών κακώσεων.

Τα παλαιότερα χρόνια, ο εν λόγω τραυματισμός ήταν πιο σπάνιος, και η αιτία του ήταν συνήθως, o οξύς τραυματισμός των προσαγωγών, μετά από μια βίαιη απότομη κίνηση. Με την πορεία των χρόνων όμως, οι αθλητικές επιδόσεις αυξήθηκαν, τα αθλήματα έγιναν πιο επιθετικά, ταχύτερα, και τα μεσοδιαστήματα ανάπαυσης των αθλητών, μεταξύ των αγώνων, μειώθηκαν. Αυτό είχε ως συνέπεια, τον επαναλαμβανόμενο μικροτραυματισμό της περιοχής, από συγκεκριμένες κινήσεις ανάλογα με τη φύση του αθλήματος (π.χ. σουτ, απότομες τρίπλες στο ποδόσφαιρο, ή άλματα, αλλαγές κατεύθυνσης, σουτ, pivot στο μπάσκετ).

Κλινικά η αίσθηση του πόνου εντοπίζεται στην περιοχή της έκφυσης των προσαγωγών, και του κάτω τμήματος του ορθού κοιλιακού. Ο πόνος σταδιακά γίνεται εντονότερος προσβάλλοντας την μια πλευρά, ωστόσο αν δεν αντιμετωπισθεί εγκαίρως, δύναται να εμφανιστεί και στην αντίθετη πλευρά. Άύξηση του πόνου ίσως να προκαλεί το φτέρνισμα και ο βήχας.

Πρώτα από όλα, θα πρέπει να γίνει σωστή διαφοροδιάγνωση από τον ιατρό (ενδεχομένως να χρειαστεί ακτινογραφία, μαγνητική τομογραφία, κηλογραφία και υπέρηχος), ώστε να αποκλειστούν άλλες παθήσεις με παρόμοια κλινική εικόνα. Το σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών περιλαμβάνει παθήσεις όπως: την τενοντοπάθεια των προσαγωγών, του λαγονοψοίτου, του ορθού κοιλιακού, τα κατάγματα κοπώσεως ηβικού οστού, και του αυχένα του μηριαίου, καθώς και την παγίδευση του θυρεοειδούς νεύρου (υπεύθυνο για τη νεύρωση προσαγωγών).

Επιβάλλεται όπως είναι προφανές, η άμεση και κατάλληλη θεραπεία του αθλητή, ώστε να μη χρονιάσει το σύνδρομο, και γίνει η αιτία να εγκαταλείψει την καριέρα του. Η αντιμετώπιση του συνδρόμου γίνεται είτε συντηρητικά (φαρμακευτική αγωγή συνδυαστικά με φυσικοθεραπεία), είτε χειρουργικά (με ανοικτή διάνοιξη, ή λαπαροσκοπικά) αν αποτύχει η συντηρητική θεραπεία. Ως επι των πλείστων προτιμάται, η λαπαροσκοπική χειρουργική, καθώς οι ιστικές βλάβες του χειρουργείου είναι μικρότερες, τα ποσοστά επιτυχίας αγγίζουν το 95%, και ο αθλητής επιστρέφει σε συντομότερο χρονικό διάστημα (περίπου σε 1 μήνα), στα γήπεδα.

Από την πλευρά του ο φυσικοθεραπευτής, μετά από ενημέρωσή του από τον ιατρό του αθλητή, προχωρεί στην προσεκτική λήψη ιστορικού, καθώς και σε μια σφαιρική κλινική αξιολόγηση για τον σχεδιασμό του πλάνου θεραπείας. Λέγοντας σφαιρική, θέλουμε να τονίσουμε την αξιολόγηση του σώματος του αθλητή σαν σύνολο, αφού για παράδειγμα μια ανισοσκελία ή μια δυσλειτουργία απομακρυσμένης άρθρωσης, μπορεί να είναι η αιτία του συνδρόμου.

Ανάλογα με την αιτία, ο φυσικοθεραπευτής επιχειρεί να αντιμετωπίσει τις μυϊκές αδυναμίες και ανισορροπίες, τις φλεγμονές, τις αρθρικές αστάθειες ή δυσκαμψίες, τις ανατομικές δυσαναλογίες, τους αναφερόμενους πόνους, και τα διαταραγμένα αθλητικά κινητικά πρότυπα.
Ουσιαστικά ο αθλητικός φυσικοθεραπευτής, θα προετοιμάσει τον επαγγελματία αθλητή, ώστε να επιστρέψει στις υποχρεώσεις του, με την μικρότερη πιθανότητα υποτροπής του τραυματισμού. Σε αυτό το κομβικό σημείο, ο φυσικοθεραπευτής σε συνεργασία με τον γυμναστή, σχεδιάζουν ένα εξατομικευμένο πρόγραμμα προπονήσεων, πριν την πλήρη ένταξη του αθλητή στο υψηλό αγωνιστικό επίπεδο.