Σύνδρομο Μυγχάουζεν και αντιμετώπιση

Ενδεχομένως υπάρχουν περιπτώσεις στην κλινική μας άσκηση, να συναντήσουμε ασθενείς με υπερβολική συμπεριφορά, που προσποιούνται ότι υποφέρουν από συγκεκριμένη νόσο, επισκέπτονται συνεχώς ειδικούς ή νοσοκομεία, είναι πρόθυμοι για οποιαδήποτε θεραπεία, και κάνουν ατέλειωτες εξετάσεις. Τότε εξετάζεται από το γιατρό, το ενδεχόμενο του συνδρόμου Μυγχάουζεν. Το εν λόγω σύνδρομο, πήρε το όνομά του από το βαρόνο Μυγχάουζεν που γεννήθηκε στο Ανόβερο της Γερμανίας, ο οποίος έζησε στα μέσα του 18ου αιώνα, και έμεινε γνωστός εξαιτίας των απίθανων περιπετειών του.

Ο βαρόνος αφηγήθηκε ιστορίες, σχετικές κυρίως με τη συμμετοχή του στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο, καθώς και σε καταστάσεις που αντιμετώπισε ως κυνηγός ή ως αθλητής. Αργότερα, ο Rudolf Raspe, δημοσίευσε τις απίστευτες ιστορίες, με τον τίτλο ΄΄Οι εκπληκτικές περιπέτειες του βαρόνου Μυγχάουζεν΄΄. Το 1951, ο γιατρός Richard Asher, δημοσίευσε ένα άρθρο στο ιατρικό περιοδικό Lancet, όπου αναφερόταν σε μια κατηγορία ασθενών, που έδειχναν μια υπερβολική επιθυμία να χειρουργηθούν, ώστε ήταν ικανοί να περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια τα κλινικά σημεία μιας συγκεκριμένης παθολογίας, που μόνο στο μυαλό τους είχαν. 

Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, το βασικό κίνητρο του ασθενή, είναι να υποδυθεί το ρόλο του, με αποτέλεσμα η προσποίηση των συμπτωμάτων, να ξεπερνάνε τη φυσιολογική επιθυμία για απλή προσέλκυση του ενδιαφέροντος από τον περίγυρό του. Περιγράφονται δυο βασικές κατηγορίες ασθενών. Στη μία κατηγορία, ανήκουν άτομα με λανθάνουσα ψυχοπαθητική προσωπικότητα, που διακρίνονται από τη δυσκολία εφαρμογής οποιασδήποτε θεραπείας. Στην άλλη κατηγορία, ανήκουν άτομα που είναι ευχάριστα, διακρίνονται για το χιούμορ τους, έχουν αρκετές ιατρικές γνώσεις, αλλά μόλις αποκαλυφθούν, αποσύρονται διακριτικά από τον υποκριτικό τους ρόλο. 

Επιβάλλεται ο γιατρός να κάνει την αναγκαία διαφοροδιάγνωση, ώστε οι συγκεκριμένοι ασθενείς να αντιμετωπιστούν με λεπτότητα, χωρίς ίχνος επιθετικής κριτικής. Με αυτό τον τρόπο, ο γιατρός θα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, και θα αναζητήσει ολοκληρωμένη διεπιστημονική αντιμετώπιση, πλαισιωμένη από ψυχιάτρους, ψυχολόγους, φυσικοθεραπευτές κ.λ.π., ώστε τελικά οι ασθενείς να ξεπεράσουν αποτελεσματικά τις εμμονές τους.