Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης (Βurn out syndrome)

Τον τελευταίο καιρό, αρκετοί ερευνητές ανά τον κόσμο, μελετούν το σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης (burn out), που όπως φαίνεται αφορά κατά κύριο λόγο, τους επαγγελματίες υγείας. Ο όρος burn out, περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1974 από τον Freudenberger. Πρόκειται για ένα σύνδρομο ψυχοσωματικής εξάντλησης, μέσω του οποίου μειώνεται η απόδοση και το ενδιαφέρον του επαγγελματία υγείας, προς τους ασθενείς του. Γίνεται λοιπόν κατανοητό, ότι το εν λόγω σύνδρομο, έχει αντίκτυπο τόσο στους ίδιους τους επαγγελματίες υγείας, όσο και στους ασθενείς που φροντίζουν.

Όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι, το σύνδρομο burn out, δεν εμφανίζεται από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά παρουσιάζεται σε βάθος χρόνου, από την αθροιστική αρνητική επίδραση των στρεσογόνων παραγόντων, μεταξύ του επαγγελματία υγείας και του εργασιακού περιβάλλοντος. Οι επιπτώσεις στους επαγγελματίες, αφορούν το τρίπτυχο του σωματικού, ψυχικού, και κοινωνικού επιπέδου.

Συγκεκριμένα αναφερόμαστε σε πιθανά προβλήματα όπως, στη χρόνια σωματική κόπωση, στους συχνούς πονοκεφάλους, στην κατάθλιψη, στις μειωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, καθώς και στη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Σύμφωνα μάλιστα με μία έρευνα, οι νοσηλευτές ηλικιωμένων και παιδιών, βρίσκονται στην κορυφή τις λίστας με τα επαγγέλματα που είναι επίφοβα για κατάθλιψη, σε ποσοστό 11% (Legge, 2010).

Τα ευχάριστα νέα, είναι ότι μπορούμε με τα κατάλληλα μέτρα προστασίας να προλάβουμε ή να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το σύνδρομο burn out. Αρχικά πρέπει να γίνει έγκαιρη αναγνώριση των σημαδιών του συγκεκριμένου συνδρόμου, και να εστιάσουμε στις αιτίες που το δημιουργούν. Χρειάζεται επιπλέον να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας, και πιθανόν να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας. Είναι σημαντικό τέλος, να βρίσκουμε χρόνο για τον εαυτό μας, για χαλάρωση ή για δραστηριότητες που μας ευχαριστούν. Ας μη διστάσουμε να μιλήσουμε σε κάποιον αρμόδιο για το πρόβλημά μας. Θα είναι καλό για εμάς, αλλά και για τους ανθρώπους που φροντίζουμε.