Το εξάρθρημα ώμου, είναι η μόνιμη απομάκρυνση των αρθρικών επιφανειών, της κεφαλής του βραχιονίου με την ωμογλήνη, με άμεση συνέπεια των τραυματισμό των θυλακοσυνδεσμικών στοιχείων της περιοχής. Ο μηχανισμός κάκωσης προκαλείται συνήθως, από άμεση εφαρμογή βίας με το βραχίονα σε απαγωγή (π.χ. μετά από πτώση). Το πρόσθιο εξάρθρημα είναι ο πιο συχνός τύπος, σε ποσοστό 85% περίπου.
Ο ασθενής παραπονιέται ότι του βγήκε ο ώμος, και υποβαστάζει το πάσχον μέλος. Λόγω της χαμένης αρθρικής επαφής, του έντονου πόνου, και του μυϊκού σπασμού, το εύρος τροχιάς κίνησης μειώνεται σημαντικά, και παρατηρείται κλινικά μια χαρακτηριστική αστάθεια της άρθρωσης.
Η ανάταξη γίνεται είτε με το χειρισμό του Ιπποκράτη (έλξη με ταυτόχρονη έξω στροφή), είτε με το χειρισμό Kocher. Ο χειρισμός της ανάταξης γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή, και μόνο από τον ορθοπαιδικό ιατρό, γιατί μπορεί να προκαλέσει κάταγμα, νευρική βλάβη ή κάκωση της μασχαλιαίας αρτηρίας. Μετά την ανάταξη, ακολουθεί ακτινογραφία ώμου, για να διαπιστωθεί ότι η κεφαλή του βραχιονίου, τοποθετήθηκε με ακρίβεια στην ωμογλήνη της ωμοπλάτης.
Αρχικά ακινητοποιείται το πάσχον μέλος για 1 μήνα περίπου. Η διάρκεια της φάσης ακινητοποίησης, εξαρτάται από το μέγεθος της κάκωσης και την ηλικία του ασθενή. Ο φυσικοθεραπευτής σε αυτή τη φάση έχει στόχο τη μείωση του πόνου, τη μείωση της φλεγμονής, να επιταχύνει την επούλωση, (ρεύματα tens, υπέρηχα, laser, κρυοθεραπεία, taping), και την πρόληψη της μυϊκής ατροφίας (ρεύματα EMS, ισομετρικές ασκήσεις).
Συνήθως μετά την 2η εβδομάδα ακινητοποίησης, ο ασθενής σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα φυσικά μέσα, ξεκινάει ένα προοδευτικό πρόγραμμα κινησιοθεραπείας (εκκρεμοειδείς, υποβοηθούμενες, ισομετρικές), και μετά τον 1 μήνα (ισοτονικές με αντίσταση, ιδιοδεκτικές διαβαθμισμένης δυσκολίας, ελεύθερες ενεργητικές προσαρμοσμένες για κάθε ασθενή).
Με την κατάλληλη συνεργασία ιατρού – φυσικοθεραπευτή – ασθενή, ο τελευταίος θα καταφέρει τελικά, την ομαλή επανένταξή του στις καθημερινές του δραστηριότητες.
Ο ασθενής παραπονιέται ότι του βγήκε ο ώμος, και υποβαστάζει το πάσχον μέλος. Λόγω της χαμένης αρθρικής επαφής, του έντονου πόνου, και του μυϊκού σπασμού, το εύρος τροχιάς κίνησης μειώνεται σημαντικά, και παρατηρείται κλινικά μια χαρακτηριστική αστάθεια της άρθρωσης.
Η ανάταξη γίνεται είτε με το χειρισμό του Ιπποκράτη (έλξη με ταυτόχρονη έξω στροφή), είτε με το χειρισμό Kocher. Ο χειρισμός της ανάταξης γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή, και μόνο από τον ορθοπαιδικό ιατρό, γιατί μπορεί να προκαλέσει κάταγμα, νευρική βλάβη ή κάκωση της μασχαλιαίας αρτηρίας. Μετά την ανάταξη, ακολουθεί ακτινογραφία ώμου, για να διαπιστωθεί ότι η κεφαλή του βραχιονίου, τοποθετήθηκε με ακρίβεια στην ωμογλήνη της ωμοπλάτης.
Αρχικά ακινητοποιείται το πάσχον μέλος για 1 μήνα περίπου. Η διάρκεια της φάσης ακινητοποίησης, εξαρτάται από το μέγεθος της κάκωσης και την ηλικία του ασθενή. Ο φυσικοθεραπευτής σε αυτή τη φάση έχει στόχο τη μείωση του πόνου, τη μείωση της φλεγμονής, να επιταχύνει την επούλωση, (ρεύματα tens, υπέρηχα, laser, κρυοθεραπεία, taping), και την πρόληψη της μυϊκής ατροφίας (ρεύματα EMS, ισομετρικές ασκήσεις).
Συνήθως μετά την 2η εβδομάδα ακινητοποίησης, ο ασθενής σε συνδυασμό με τα προαναφερθέντα φυσικά μέσα, ξεκινάει ένα προοδευτικό πρόγραμμα κινησιοθεραπείας (εκκρεμοειδείς, υποβοηθούμενες, ισομετρικές), και μετά τον 1 μήνα (ισοτονικές με αντίσταση, ιδιοδεκτικές διαβαθμισμένης δυσκολίας, ελεύθερες ενεργητικές προσαρμοσμένες για κάθε ασθενή).
Με την κατάλληλη συνεργασία ιατρού – φυσικοθεραπευτή – ασθενή, ο τελευταίος θα καταφέρει τελικά, την ομαλή επανένταξή του στις καθημερινές του δραστηριότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου