Των Χρήστου Νικήτα Πουλή - Γιάννη Παναγιωτόπουλου
06/04/2012 (δημοσιευμένο στο basketblog.gr)
Τα κατάγματα κόπωσης είναι πολύ συχνά στον αθλητισμό. Πρόκειται ουσιαστικά για σύνδρομα υπέρχρησης. Συμβαίνουν όταν οι μύες, λόγω αυξημένης κόπωσης, χάνουν την δυνατότητα να απορροφούν κραδασμούς. Ο κραδασμός μεταφέρεται πλέον στο οστό το οποίο στο τέλος "ραγίζει".
Άρα το κάταγμα κόπωσης, είναι η λύση της συνέχειας του οστού που εμφανίζεται μετά από έντονη καταπόνησή του. Είναι από τους συχνότερους τραυματισμούς που παρατηρούνται σε αθλήματα με επαναλαμβανόμενους κραδασμούς όπως μπάσκετ, στίβος, ή χορός. Πιο ευπαθείς βέβαια, είναι οι αθλητές με μειωμένη οστική πυκνότητα, οι οποίοι θα πρέπει να προσαρμόζουν αντίστοιχα την ένταση και τη διάρκεια της άσκησης.
Συχνότερα είναι τα κατάγματα κόπωσης των κάτω άκρων (μετατάρσια, οστά ταρσού, κνήμη, περόνη, μηριαίο), και σπανιότερα των άνω άκρων ή κορμού (βραχιόνιο, κλείδα, κερκίδα, ωλένη, πλευρές). Στα κάτω άκρα, πιο συχνά εμφανίζονται στα μετατάρσια, και ιδιαίτερα στον αυχένα του δεύτερου μεταταρσίου
Αρκετοί είναι οι ενοχοποιητικοί παράγοντες πρόκλησης καταγμάτων κόπωσης σε αθλητές. Μερικοί από τους ενδογενείς παράγοντες είναι, οι ορμονικές διαταραχές, η κακή διατροφή, η γενετική προδιάθεση, η λανθασμένη προπόνηση, οι βιομηχανικές δυσαναλογίες, η μειωμένη μυϊκή δύναμη, η ανελαστικότητα των μυών, και το σωματικό βάρος.
Από την άλλη υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες όπως, οι σκληρές αγωνιστικές επιφάνειες, τα ακατάλληλα υποδήματα, και οι απαιτητικές αγωνιστικές κατηγορίες για τους αθλητές
Τις πρώτες ώρες μετά τον τραυματισμό, κύριο μέλημα του φυσικοθεραπευτή είναι να περιορίσει τα συμπτώματα της φλεγμονής (πόνος, οίδημα, ερυθρότητα, τοπική αύξηση θερμοκρασίας). Αυτό το πετυχαίνουμε με ανάπαυση, κρυοθεραπεία, περίδεση, και ανάρροπη θέση του μέλους. Ο ασθενής παράλληλα λαμβάνει τη φαρμακευτική αγωγή που έχει προτείνει ο ιατρός (αναλγητικά,αντιφλεγμονώδη).
Ανάλογα με το μέγεθος του κατάγματος, που συνήθως φαίνεται με μία απλή ακτινογραφία, ο ιατρός επίσης αποφασίζει για την περίοδο ακινητοποίησης (περίπου 4 εβδομάδες σε σημαντικά κατάγματα), και για τη μέθοδο ακινητοποίησης (γυψονάρθηκας ή απλή περίδεση με tape).
Κατά την περίοδο της ακινητοποίησης εώς την αποκατάσταση, η φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει κυρίως:
* ηλεκτροθεραπεία (TENS, EMS),
* διακοπτόμενο υπέρηχο,
* μαγνητικά πεδία,
* ισομετρικές σε ακινητοποιημένες αρθρώσεις,
* ισοτονικές σε ελεύθερες αρθρώσεις,
* ενδυνάμωση περιαρθρικών μυών,
* αποιδηματική μάλαξη,
* ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας,
* κρυοθεραπεία,
* taping της τραυματισμένης περιοχής
Στο τελικό στάδιο της θεραπείας του αθλητή έχουμε πρόγραμμα με εξατομικευμένες ασκήσεις επανένταξης το οποίο επιμελούνται οι φυσικοθεραπευτής - γυμναστής.
06/04/2012 (δημοσιευμένο στο basketblog.gr)
Τα κατάγματα κόπωσης είναι πολύ συχνά στον αθλητισμό. Πρόκειται ουσιαστικά για σύνδρομα υπέρχρησης. Συμβαίνουν όταν οι μύες, λόγω αυξημένης κόπωσης, χάνουν την δυνατότητα να απορροφούν κραδασμούς. Ο κραδασμός μεταφέρεται πλέον στο οστό το οποίο στο τέλος "ραγίζει".
Άρα το κάταγμα κόπωσης, είναι η λύση της συνέχειας του οστού που εμφανίζεται μετά από έντονη καταπόνησή του. Είναι από τους συχνότερους τραυματισμούς που παρατηρούνται σε αθλήματα με επαναλαμβανόμενους κραδασμούς όπως μπάσκετ, στίβος, ή χορός. Πιο ευπαθείς βέβαια, είναι οι αθλητές με μειωμένη οστική πυκνότητα, οι οποίοι θα πρέπει να προσαρμόζουν αντίστοιχα την ένταση και τη διάρκεια της άσκησης.
Συχνότερα είναι τα κατάγματα κόπωσης των κάτω άκρων (μετατάρσια, οστά ταρσού, κνήμη, περόνη, μηριαίο), και σπανιότερα των άνω άκρων ή κορμού (βραχιόνιο, κλείδα, κερκίδα, ωλένη, πλευρές). Στα κάτω άκρα, πιο συχνά εμφανίζονται στα μετατάρσια, και ιδιαίτερα στον αυχένα του δεύτερου μεταταρσίου
Αρκετοί είναι οι ενοχοποιητικοί παράγοντες πρόκλησης καταγμάτων κόπωσης σε αθλητές. Μερικοί από τους ενδογενείς παράγοντες είναι, οι ορμονικές διαταραχές, η κακή διατροφή, η γενετική προδιάθεση, η λανθασμένη προπόνηση, οι βιομηχανικές δυσαναλογίες, η μειωμένη μυϊκή δύναμη, η ανελαστικότητα των μυών, και το σωματικό βάρος.
Από την άλλη υπάρχουν και εξωγενείς παράγοντες όπως, οι σκληρές αγωνιστικές επιφάνειες, τα ακατάλληλα υποδήματα, και οι απαιτητικές αγωνιστικές κατηγορίες για τους αθλητές
Τις πρώτες ώρες μετά τον τραυματισμό, κύριο μέλημα του φυσικοθεραπευτή είναι να περιορίσει τα συμπτώματα της φλεγμονής (πόνος, οίδημα, ερυθρότητα, τοπική αύξηση θερμοκρασίας). Αυτό το πετυχαίνουμε με ανάπαυση, κρυοθεραπεία, περίδεση, και ανάρροπη θέση του μέλους. Ο ασθενής παράλληλα λαμβάνει τη φαρμακευτική αγωγή που έχει προτείνει ο ιατρός (αναλγητικά,αντιφλεγμονώδη).
Κατά την περίοδο της ακινητοποίησης εώς την αποκατάσταση, η φυσικοθεραπεία περιλαμβάνει κυρίως:
* ηλεκτροθεραπεία (TENS, EMS),
* διακοπτόμενο υπέρηχο,
* μαγνητικά πεδία,
* ισομετρικές σε ακινητοποιημένες αρθρώσεις,
* ισοτονικές σε ελεύθερες αρθρώσεις,
* ενδυνάμωση περιαρθρικών μυών,
* αποιδηματική μάλαξη,
* ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας,
* κρυοθεραπεία,
* taping της τραυματισμένης περιοχής
Στο τελικό στάδιο της θεραπείας του αθλητή έχουμε πρόγραμμα με εξατομικευμένες ασκήσεις επανένταξης το οποίο επιμελούνται οι φυσικοθεραπευτής - γυμναστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου